Tímarit Máls og menningar - 01.06.1994, Qupperneq 92

nánast eins og um raunverulegan, líffræðilegan líkama væri að ræða (nánast
líffræðilegan, því hugarórar þjóðernissinna, rétt eins og málfiutningur póli-
tíkusanna, spretta oft af þess konar lífrænum samlíkingum). Mig langar að
skjóta því inn hér til dæmis að nýlega hélt Le Pen ræðu (sjá Le Monde
24.8.1993) sem var eins og venjulega stórmerkileg fyrir það að málflutning-
urinn var í senn skarplegur og staurblindur. Le Pen vill að hinni hefðbundnu
hugmynd um landamærin sem varnarlínu verði varpað fyrir róða og í stað
hennar verði tekin upp hugmynd (sem er í senn gamaldags og hentug) um
„lifandi himnu sem hleypir því inn sem er æskilegt en hinu ekki“. Lifandi
vera gæti ef til vill orðið ódauðleg ef hún gæti síað allt af slíkri nákvæmni,
en þá þyrfti hún fyrst að deyja eða láta deyða sig af ótta við utanaðkomandi
áhrif, áhrif frá öðru. Þetta er ástæðan fyrir því að kynþáttahatarar, líffræð-
ingar, líffærafræðingar, þjóðffæðingar og stundum heimspekingar lífsins
gefa sig svo oft á vald e.k. dauðaleik. Áður en ég vík að öðru langar mig að
árétta eftirfarandi, sem kann að fara fyrir brjóstið á ansi mörgum: sá sem
ætlar sér að hafa eftirlit með innflytjendum,
og þá gildir einu hvort hann er hægri- eða
vinstrisinnaður, útilokar ólöglegan innflutn-
ing fólks og ætlar að láta hinn hlutann lúta
lagaboði, gengst í raun og veru og hvort sem
honum líkar það betur eða verr inn á þær
líffræðilegu forsendur sem Le Pen gefur sér, en
þær eru hvorki meira né minna en forsendur
þjóðarfylkingar (front þýðir í senn fylking og
enni, og ennið nýtur einmitt verndar af hör-
undinu, „líffæri“ sem velur og hafnar: það
hleypir einungis í gegn því sem getur aðlagast
líkamanum, sem er eins og efnin í líkamanum,
eða í mesta lagi ýmsum efnum sem eru „holl“ fyrir líkamann: innflytjanda
sem lagar sig auðveldlega að aðstæðum, sem er hreinn innflytjandi). Menn
verða að horfast í augu við þessa flóknu staðreynd: þetta er nokkuð sem er
og verður hluti af stjórnmálum svo lengi sem þau snúast fýrst og fremst um
þjóðríkið. Og þegar menn verða að viðurkenna, rétt eins og allir aðrir, að
þeir geti ekki annað en reynt að vernda það sem þeim finnst vera eigin heild,
þegar þeir vilja setja lög um innflytjendur og rétt manna til að öðlast pólitískt
hæli (eins og tilfellið er með bæði hægri- og vinstrimenn), þá eiga þeir í það
minnsta ekki að fara að þenja sig að óþörfu og kenna pólitíska mannasiði
með því að vísa í meginreglurnar miklu sem liggja til grundvallar lýðræðinu.
Á sama hátt og Le Pen kemur alltaf til með að eiga erfitt með að réttlæta, eða
stilla það af, hvernig „himnan“ síar, þá verður sífellt erfiðara að koma í veg
fyrir að þessi hugtök og röksemdafærslur smiti hver aðra, enda þótt þær gefi
sig út fyrir að vera andstæður: nú á tímum er til nýverndarstefna til hægri
og vinstri, bæði hvað varðar efnahagsmál og búsetu fólks, til eru menn á
90 TMM 1994:2
i