Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2011, Blaðsíða 168

168
SIGRúN MARGRéT GuðMuNDSDÓTTIR
vita nema dúkkunni tækist það sem öllum öðrum hafði mistekist.
Þótt ekki væri nema með fordæminu sem bjó í kynþokka hennar.
Sjáðu mig, ég er líkneskja af hinni fullkomnu, heilbrigðu konu. (bls.
30)
Það skýtur skökku við að ætla að kynlífsdúkka geti læknað stúlku af átstoli.
Björn Þór Vilhjálmsson gerir þetta atriði að umræðuefni í bókadómi
sínum „Hylki utan um ekkert“. Hann segir:
Dúkkuþjófnaðurinn er örvæntingarfull aðgerð sem að sæmilega
hugsuðu máli af [Lóu] hálfu er í einlægni ætlað að mæta djúpstæðu
vandamáli, þetta er dramatískt og tilfinningaþrungið skref.
Kynlífsdúkkan er tæki til að gera listilega formaðar og munúðar-
fullar línur eftirsóknarverðar í huga Margrétar. Og það vantar upp-
gjör við þessa aðgerð. Hér mistekst höfundi með öðrum orðum að
bregðast á viðunandi hátt við spurningunum sem atburðarásin vek-
ur.14
Eins og fyrr var nefnt er dómgreind Lóu sennilega svolítið skert á þeim
tímapunkti sem hún sér fyrir sér að Alma gæti reynst bjargvættur hennar
og dótturinnar því þegar líður á daginn fer hún smám saman að efast um
að þjófnaðurinn hafi verið sniðug hugmynd. En þegar kvöldar og Lóa er á
„góðri leið með að tæma rauðvínsflösku“ (bls. 83) er eins og hugmyndin
fái byr undir báða vængi og hún potar dúkkunni alla leið upp í rúm
Margrétar. Myndin sem dregin er upp af hálffullri móður sem bisar við að
leggja náttfataklædda kynlífsdúkku við hlið grindhoraðrar og helsjúkrar
dóttur sinnar er átakanlega nöturleg:
Margrét tók sama og ekkert pláss í rúminu. Allt þetta auða pláss við
hliðina á henni var ekki síður átakanleg sjón en hún sjálf með sín
bröttu kinnbein og útstæðu augu […]. [Lóa] tók í hendur dúkkunn-
ar – það var ekki eins og að taka í hönd sofandi manneskju heldur
var næstum eins og dúkkan gripi á móti – og hífði hana upp úr sæt-
inu, lét hana svo síga varlega niður í rúmið og kom henni fyrir við
hlið Margrétar, hálfri ofan á sænginni (bls. 85).
14 Björn Þór Vilhjálmsson, „Hylki utan um ekkert“, TMM 2/2009, bls. 114–119, hér
bls. 119.