Skírnir

Árgangur

Skírnir - 01.04.1987, Síða 193

Skírnir - 01.04.1987, Síða 193
SKIRNIR RITDÓMAR 187 an í eins konar brotasafn, sem vísar til fortíðarinnar en er þó fyrst og fremst róttæk nútímaleg umsköpun (sbr. slagorð Pounds, „MAKE IT NEW“). Hinir brotakenndu og stuttu kaflar Einars og flöktandi sjónarhorn hans kynnu að virðast upplagður framsetningarmáti slíks brotasafns. Astæðan fyrir því að slíkt brotasafn verður aldrei barn í brók er sú að höfundur er líka, og kannski framar öllu, að hylla frásagnarWst hins arfbundna efnis. Þetta á ekki aðeins við um Islendingasögurnar, heldur einnig þá frásagnar- hefð sem felst í ýmiskonar munnmælasögum og þjóðsögum, ekki síst draugasögum. 1 blaðaviðtali segir Einar um þær síðastnefndu að sú hefð standi „nálægt okkur og er tákn um þá andlegu frjósemi, sem ég vil meina að liggi í íslenskri menningu“. Hann bætir við: „Söðlasmiðurinn í sögunni er lofgerð til frásagnarlistarinnar og er á sinn ýkta hátt lifandi dæmi um sagnahefðina.“ (Morgunblaðið, 2. nóv. 1986.) En hvernig á að skilja söðlasmiðinn sem slíka lofgerð? Varla nægja til þess lýsingar af honum þar sem hann kneyfar mjöð og töfrar áheyrendur sína á verkstæðinu með hetjusögum og hrakninga. Stórkarlalegu tilburð- irnir á verkstæðinu eru ekki liður í neinni atburðarás og segja okkur þar að auki ekkert um sögur söðlasmiðsins. Af þeim sögum heyrum við einnig bara ávæning (sjá t.d. bls. 72-73, 88-89, 96-97). Þetta er í besta falli daufleg vísun til frásagnararfsins, rétt eins og meira þurfi ekki til, hann kveiki þá í okkur á sjálfsagðan hátt. En það er þó alls ekki skoðun Einars; honum er einmitt í mun að endurheimta þennan arf á lifandi hátt. Söðlasmiðurinn segir um frásagnarlistina: Hversu gömul sem hún er og sama hvað á góma ber, þá er það að- eins hún sem getur kallað aldirnar fram á sjónarsviðið og reitt þær svo splúnkunýjar fram að forneskjan er ekki lengra í burtu en bara næsta brauðbúð mjólkurbúð eða rakarastofa. (95) Hann spyr jafnframt hvort það séu ekki „kerlingar af báðum kynjum sem með bragðdaufu röfli frammíköllum og stælum reyna að eyðileggja aliar góðar sögur?“ (29). Þannig ergist hann þegar einn trillukarlinn spyr hann hvenær tiltekin saga gerist (90), því slíkt skiptir ekki máli fyrir hina tímalausu frásagnarlist. Söðlasmiðurinn hneigist greinilega til sefjandi frá- sagna sem hrífa hlustandann/lesandann með sér í ómótstæðilegri framrás söguefnisins — það er sannfæringarmáttur sögunnar sem mestu skiptir og við sjáum (96) hversu spenntir áheyrendur bíða eftir úrslitum sögunnar (hér væri gaman að velta fyrir sér hvort til dæmis formgerð íslendingasagna samræmist þessari hugmynd um frásagnararfinn, en það sýnist mér alls ekki sjálfgefið). Til þess að koma til skila þeirri „lifandi" lofgerð til frásagnarlistar sem Einar talar um, verður að hrífa lesandann með í einhvers konar endursköp- un frásagnarlistarinnar. Þetta gildir jafnvel þegar um íróníska eða skop- stælda lofgerð frásagnarlistar er að ræða, eins og þegar Laxness skrifar
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136
Síða 137
Síða 138
Síða 139
Síða 140
Síða 141
Síða 142
Síða 143
Síða 144
Síða 145
Síða 146
Síða 147
Síða 148
Síða 149
Síða 150
Síða 151
Síða 152
Síða 153
Síða 154
Síða 155
Síða 156
Síða 157
Síða 158
Síða 159
Síða 160
Síða 161
Síða 162
Síða 163
Síða 164
Síða 165
Síða 166
Síða 167
Síða 168
Síða 169
Síða 170
Síða 171
Síða 172
Síða 173
Síða 174
Síða 175
Síða 176
Síða 177
Síða 178
Síða 179
Síða 180
Síða 181
Síða 182
Síða 183
Síða 184
Síða 185
Síða 186
Síða 187
Síða 188
Síða 189
Síða 190
Síða 191
Síða 192
Síða 193
Síða 194
Síða 195
Síða 196
Síða 197
Síða 198
Síða 199
Síða 200
Síða 201
Síða 202
Síða 203
Síða 204
Síða 205
Síða 206
Síða 207
Síða 208
Síða 209
Síða 210
Síða 211
Síða 212
Síða 213
Síða 214
Síða 215
Síða 216

x

Skírnir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skírnir
https://timarit.is/publication/59

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.