Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1990, Side 170

Studia theologica islandica
trú eru samt sem áður sammála því að kirkjan skuli sinna friðar- og afvopnunar-
málum. Má ef til vill túlka það svo að afstaða þeirra sé sú að ekki skipti máli
hvaðan gott kemur.
Þeir sem eru ákveðnastir í afstöðu sinni til kristinnar trúar eru greinilega
einnig helst á þeirri skoðun að Islendingar sinni kristniboði, en þetta gildir
ekki að sama skapi þegar um friðarmál og þjóðmál er að ræða. Líklegust
skýring á þessu er sú að þeir sem hafa ákveðna og jákvæða afstöðu til kristinnar
trúar líti fremur á kirkjuna sem trúarstofnun en félagslegan eða pólitískan
áhrifaaðila.
Tafla VI,8 Afstaða til kristniboðs og afskipta kirkjunnar af þjóðmálum
og friðarmálum eftir messusókn og samkennd með kirkjunni:
Messusókn Samleið með þjóðkirkjunni
Oft Sjaldan Aldrei Mikla Nokkra Litla/enga
n= ca 60 310 250 100 320 190
Þjóðmál (a) 30 30 25 36 27 22
Friðarmál (b) 78 79 72 77 78 72
Kristniboð (c) 63 44 28 58 43 23
(a) alveg sammála afskiptum kirkjunnar
(b) alveg sammála afskiptum kirkjunnar
(c) alveg sammála því að Islendingar taki þátt í kristniboði
Einna athyglisverðast við þessa töflu er að stuðningur manna við afskipti
kirkjunnar af friðar- og afvopnunarmálum fer lítt eftir því hvort þeir sækja
kirkju eða finna sig eiga samleið með henni. Þó kemur fram að meðal þeirra
sem nánast aldrei sækja kirkju og segjast litla eða enga samleið eiga með henni
eru færri sem vilja að kirkjan sinni þessum málaflokki en munur er þó lítill því
72 % úr þessum hópi vilja engu að síður afskipti kirkjunnar. Þetta er nokkuð
í samræmi við það sem fram kom um samband milli trúarafstöðu og afskipta
kirkjunnar af þessum málaflokki.
Hvað varðar aukin afskipti kirkjunnar af þjóðmálum almennt er munurinn
meiri. Þeir sem ekki fara í kirkju og ekki finna til samkenndar með henni eru
síður á þeirri skoðun að hún eigi að blanda sér í þjóðmál en hinir sem eitthvað
hafa eða vilja hafa af henni að segja. Þetta þýðir að þeir sem fara í kirkju og
líta á sig sem hluta af henni bera meira traust til þess en aðrir að hún geti lagt
sitt að mörkum til þjóðfélagsumræðunnar. Þetta þýðir þó ekki að trúaráhugi
og áhugi á kirkjunni sem þjóðfélagsafli sé af sama toga spunninn. Þeir sem
oftast fara í kirkju hafa sömu skoðun á þessu og hinir sem aðeins fara nokkrum
sinnum (a.m.k. árlega). Það sem dregur fólk mest að kirkjunni, þ.e. til þátttöku
í guðsþjónustum, er miklu fremur hinn trúarlegi þáttur tilbeiðslu og lofgjörðar
en kirkjan sem pólitískt afl.
168