Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Qupperneq 133

Sérkenni kristindómsins
syndara, sem gerir iðrun, en yfir níutíu og níu, sem ekki þurfa iðrunar
við, að sínum dómi. Eldri bróðirinn, sem alltaf var heima hjá föður
sínum, möglaði gegn gleði föður síns, af því að hann hugsaði meira um
verðleika sfna en það, að bróðir hans var lifnaður aftur (Lk. 15,7, 10,
28nn)v
4. Út á við birtist hreinleiki hjartans sem hugrekki. Sá, sem er heill,
hikar ekki né lítur aftur, eftir að hann hefur lagt hönd á plóginn. Jafnvel
helgustu ættræknisskyldur geta ekki leyst mann frá því að framkvæma
skyldur sannleikans. Þess vegna getur það komið fyrir, að menn verði
jafnvel að yfirgefa föður og móður, systkini og heimili vegna köllunar
sannleikans, jafnvel hata þau, að því leyti sem þau standa í vegi fyrir því,
að hreinleiki og heilindi skipi öndvegið í lífi mannsins (Lk. 9,57nn, Mt.
8,20nn, 10,34nn, Mk. 3,3lnn, Lk. 14.25nn, 12,49nn, 10,42). Limi eigin
líkama, sem valda falli, er betra að sníða af, en láta undan síga og víkja
frá braut hreinleika og heilinda (Mk. 9,42nn, Mt, 5,29). Jafnvel sitt eigið
líf verður maðurinn að hata, og leggja það í sölurnar, sé þess krafist, eins
og Jesús sjálfur gerði, vitandi og hiklaust (Lk. 14,26n, Mk. 8,34nn, 10,45,
Lk. 13,31nn). Hliðið til lífsins er þröngt, því að það er hlið
sjálfsfórnarinnar (Mt. 7,13n, Mk. 10,42nn). Einstaklingurinn ber mikla
ábyrgð, sem hann má ekki skorast undan, og því meiri, sem honum er
meira gefið (Mt. 5,13nn, 10,32n, Lk. 12,47nn). Manninum er skylt að
svara þeim kröfum, sem Guð gerir til hans í lífinu og vera ávallt
reiðubúinn til starfa fyrir guðsríkið (Mt. 25,14nn, lnn). Þeir, sem átt
hafa kost á að kynnast boðskap Jesú, sæta þyngri ábyrgð, en hinir (Mt.
ll,20nn). En sá, sem leggur fram alla getu sína, gerir meira en nokkur
ella, enda þótt geta hans sé minni (Mk. 12,44). Það er hið hreina hjarta,
sem sér Guð.
b) Kærleikur
Jesús sagði, að allt lögmálið og spámennirnir væri fólgið í tvöfalda
kærleiksboðorðinu: Að elska Guð af öllu hjarta og öllum skilningi og
öllum mætti, og náungann eins og sjálfan sig (Mk. 12,29nn, Mt. 22,40).
Hið sama sagði hann og um gullnu regluna: „Allt sem þér því viljið, að
aðrir menn gjöri yður, það skuluð þér og þeim gjöra” (Mt. 7,12). Hér er
um að ræða tiltækan kærleika, sem er borinn uppi jafnt af skilningi
mannsins, tilfinningu hans og vilja, eða m.ö.o.: kærleika, sem er orðinn
samgróinn eðli mannsins, og streymir eins og sjálfkrafa fram í öllu lífi
hans. En sá vettvangur, sem hann birtist á, er samskipti mannanna. Allt
lögmálið og spámennirnir, sem felur í sér elsku til Guðs, birtist í því, að
breyta við aðra, eins og maður vill láta breyta við sig. Kærleikurinn
birtist fyrst sem fyrirgefningarhugarfar. Að vér fyrirgefum er skilyrði
þess að Guð fyrirgefi oss (Mt. 6,12,. 14n, 18,21nn). Áður en vér komum
fram fyrir Guð með fórnir vorar, eigum vér að sættast við bróður vorn
(Mt. 5,23nn). En vér eigum að ganga lengra en að gleyma mótgerðum.
Vér eigum að sýna jafnvel þeim, sem gera á hlut vorn, jákvæða þjónustu
„Vilji einhver neyða þig með sér eina mílu, þá far með honum tvær” (Mt.
131