Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.01.1993, Side 163

Sérkenni kristindómsins
bestir þjónar sambræðra sinna sem leita fyrst fyrir þá ríkis Guðs og
réttlætis” (bls. 143). Og svo er best að láta hann skýra sjálfan hvað hann á
við með því: „Að leita fyrst ríkis Guðs og réttlætis þýðir ekki að vinna
undir úreltu skipulagi; en það þýðir að koma skipulagi framleiðslunnar í
snertingu við þau rök mannlegs lífs, sem nú eru gleymd, illu heilli” (bls.
286). „Vér þurfum að sjá bankann og verksmiðjuna sem verkfæri til
framkvæmdar guðsríkisins engu síður en skólann, sjúkrahúsið og kirkj-
una” (bls. 288). í þessum orðum, sem mega heita samhljóða álit allra
þeirra, sem sárast hafa fundið til neyðar hins núverandi ástands í mann-
félaginu og dýpst um það hugsað (sbr. t.d. safnritið: Christianity and the
Crisis, eftir 32 merka kristilega rithöfunda, Stanley Jones: Christ and
Communism, Wunsch: Evangelische Wirtschaftsethik), má finna það
verkefni, sem kristindómurinn á nú fyrir höndum að leysa, ef hann vill
reynast trúr meistara sínum og keppa að því bræðralagi guðsríkisins, sem
hann setti honum að stefnumarki. „Vér verðum að hætta að láta eigur
vorar eiga oss. Einhvers konar sjálfviljug sameign, sam-fé-lag, fram-
kvæmt í félagsskap andans, er sú úrlausn, sem kristindómurinn býður í
stað nauðungar fasista og byltingar kommúnista. Hvernig það verður
skipulagt mun krefjast hinna slyngustu heila samtíðarinnar, en án anda
guðsríkisins mun það verða ókleift” (Watcyn-Williams: The Beatitudes,
bls. 35).
Hugsjón guðsríkisins verður ekki leidd í framkvæmd nú á dögum með
eins einföldu móti og fyrsti kristni söfnuðurinn gerði tilraun til.
Kristindómurinn þarf að gagnsýra allt samfélag mannanna, öll svið
viðskipta þeirra og samstarfs, til þess að það megi takast. Og það er
einmitt hlutverk hans, og að því hlutverki hefur hann starfað, þótt
stundum hafi verið óvitandi, og starfar enn. En í baráttu við markvissa,
skipulega sókn í öfuga átt við hið kristilega bræðralag verður einnig
barátta kristindómsins að vera ekki aðeins vitandi, heldur einnig markviss
og skipulögð. Honum er það líka eðlilegt, að gera hina himnesku hugsjón
guðsríkisins að veruleika á jörðu. Það er hlutverk hans. Eða hví skyldi
Kristur ella hafa gerst maður? Mundi ekki dvöl hans meðal jarðarbarna
hafa miðað að því, að sýna þeim hvernig þau skyldu lifa á jörðunni?
Framkvæmd bræðralags jafnréttra og sjálfstæðra guðsbarna, frjálsra
gerenda hins guðlega vilja, það er hugsjón guðsríkisins, þess þóknanlega
fagnarðarárs drottins, sem Jesús taldi sig kominn til að hefja (Sbr. Lk.
4,18). „í fagnaðarerindinu er ekki aðeins vikið að hjálpsemi og sam-
ábyrgð, heldur er þar þungamiðjan. I þeim skilningi er það hvort tveggja
í innsta eðli sínu, kenning um jöfnuð allra manna og um rétt
einstaklingsins, því að hver mannssál um sig hefur sjálfstætt gildi og
ómetanlegt“ (Harnack: Krd. bls. 79).
Það kemur í ljós af framansögðu, að bræðralagshugsjón guðsríkisins er
ekki frekar en hið frjálsa siðgæði einstaklingsins auðveld í framkvæmd
vanþroska mönnum. Framkvæmd hennar er fyrir vorum sjónum svo
fjarri, að oss getur ekki órað fyrir fullkominni uppfyllingu hennar, svo
andstætt sem eigingjarnt eðli manna virðist vera henni. En allt um það er
11
161