Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1985, Side 27

NANNA GUÐMUNDSDÓTTIR
Farið í flaustri
Sumarið 1936 var í Reykjavík námskeið fyrir barnakennara. Ég var
á því námskeiði eins og fleiri góðir menn og segir ekki meira af þeirri
samkundu, enda flest gleymt af því sem þar var kennt, en heimferðin
líður mér seint úr minni.
Mér datt það snjallræði í hug að fara landveg frá Reykjavík austur
að Berufirði. Slíkt væri ekkert þrekvirki nú á tímum tækninnar, en þá
horfði þetta öðruvísi við. Vegir voru slæmir og væru nú taldir vegleysur
einar og eftir að kom austur fyrir Vík voru flestar ár óbrúaðar, þar á
meðal stórvötnin: Núpsvötn, Skeiðará, Jökulsá á Breiðamerkursandi,
Hornafjarðarfljót og Jökulsá í Lóni.
Bílar fóru þó áætlunarferðir austur að Kirkjubæjarklaustri einu sinni
í viku.
Ég ræddi þessa hugmynd mína um ferðalagið við góðan og gildan
austfirskan kennara og er ekki að orðlengja það að við sammælumst
um að verða samferða austur og fara landveginn.
Dagarnir liðu og námskeiðið tók enda. Þá lá næst fyrir að ræða nánar
um ferðalagið. Ég hringdi þangað sem tilvonandi samferðamaður hafði
dvalið þessa daga sem námskeiðið stóð. Þar fæ ég þær óvæntu fréttir
að hann hefði farið með varðskipi austur um nóttina. Mér brá ónotalega
í brún við þetta. Hann reyndist þá svona þessi náungi, sem allir höfðu
álitið svo trúverðugan. Ég reyndi að afsaka hann með því að telja mér
trú um að slys eða skyndileg veikindi hefðu orðið heima hjá honum.
Varðskipin hjálpuðu stundum í slíkum tilfellum. Ef til vill hefur honum
aldrei verið eins mikil alvara og mér með þetta ferðalag. Slíkt skeður
nú stundum í mannlegum samskiptum.
Eftir þessi vonbrigði var ég ennþá ákveðnari í að fara þessa ferð og
mér hefur stundum dottið í hug að þetta atvik hafi verið stærsta happið
sem ég varð fyrir í sambandi við þetta ferðalag.
Ekki efast ég um, að hefði ég haft þennan ferðafélaga, þá hefði