Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1993, Side 123

MÚLAÞING
121
hvort ég eigi ekki að tala við kapteininn og biðja hann að fá lækni um
borð í Leith, en við vorum ekki komin þangað. Þáði hún það.
Kapteinninn tók vel í þetta og kom læknirinn um borð, hreinsaði sárið
og batt um það. Hafði stúlkan verið hjá íslenskum hjónum í Höfn og
hugsuðu þau ekki betur um hana en þetta. Varð hún líka sjálf að koma
sér um borð svona útleikin. Ég er hrædd um að það hefði ekki verið far-
ið svona með mig, en stúlkan var mér afskaplega þakklát fyrir hjálpina.
Veðrið var yndislega fallegt fyrri hluta ferðarinnar, en það fór að
versna í sjóinn þegar við nálguðumst ísland. Kapteinninn bauð mér að
sitja upp á promenadedekki í góða veðrinu og sat ég þar og saumaði, en
aumingja stúlkan fór ekki úr koju.
Við komum að landi í Fáskrúðsfirði og þar gisti ég hjá föður Júlíusar
húsbónda míns og var ég þar í góðu yfirlæti þar til ég var flutt yfir fjörð-
inn daginn eftir að Fögrueyri. Skildi ég dótið mitt eftir á Fáskrúðsfirði,
þar sem ég bað Pál Benjamínsson fyrir það, en hann var gamall kennari
minn frá Djúpavogi.
Síðan labba ég til Stöðvarfjarðar síðklædd á háhælaskóm, og var ég
orðin óskaplega þreytt þegar ég var komin inn fyrir Lönd. Flýtti ég mér
þar í hvarf og henti ég mér niður fyrir innan klifið. Gisti ég svo á Stöðv-
arfirði hjá Karli Guðmundssyni föðurbróður Júlíusar. Fór ég strax að
hvíla mig og hafði ekki einu sinni lyst á að borða, en mér var færð mjólk
upp og var það reyndar deigþykkur rjómi, og mikið svaf ég vel alla nótt-
ina.
Ekki þurfti ég að hafa fyrir neinu til að koma mér áfram, því Karl fékk
menn til að setja mig yfir fjörðinn, yfir í Hvalnes. Var veðrið yndislega
gott og gekk ég þaðan í Þverhamar. Mætti ég fólki á leiðinni og hitti
aðra á engjum, og spurðu allir hvaðan ég kæmi og hvert ég væri að fara,
sjálfsagt hissa á þessu ferðalagi á stelpunni.
Svo banka ég uppá á Þverhamri, en enginn kemur til dyra. Þegar ég er
alveg að verða vonlaus um að einhver sé heima fer ég bakdyramegin og
fann þá þessa angandi pönnukökulykt. Vissi ég þá að einhver var heima
og fer aftur að aðaldyrunum og bankaði, og kom Ingibjörg, móðir Önnu
Aradóttur, til dyra og sagði ég henni að ég hefði átt von á mömmu til að
sækja mig í Þverhamar.
Aumingja Ingibjörg var hrædd við að fá mislinga í bæinn því dóttir
hennar var svo veik. Bara að hún hefði sagt mér það, því þá hefði ég
greitt úr því vegna þess að ég var búin að fá þá og var ekkert hættuleg.
Hún bauð mér kaffi og pönnukökur og var það vel þegið því ég var orð-
in sársvöng. Ekkert bólaði á mömmu, svo ég afréð að fara niður í Selnes