Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1993, Síða 142

140
MULAÞING
var vitneskja um leikreglur látin í té fyrir fram þar eð það kynni að auka
hættu á því að við hefðum pretti í frammi.
Kvöldið kom og leikurinn hófst. Vinur okkar setti reglur allar. Þær
voru einfaldar. Hann valdi einn okkar þriggja til þess að gefa merki með
rafmagnsperunni í loftljósi herbergis okkar. Hinum tveim stillti hann
upp úti í homi herbergisins og máttu þeir ekki líta í átt til þess er merkin
skyldu gefa. Sá er merkin gaf mátti að sjálfsögðu ekkert hljóð frá sér
gefa enda var hans vel gætt af stjórnandanum, vini okkar. Nú hvíslaði
hann hinu smekklega lykilorði “haltu kjafti” að þeim sem merkin sendi
og skyldi hann koma því til skila á “morsi” með því að kveikja og
slökkva á loftljósinu. Gætu þeir er úti í horni stóðu ráðið merkin rétt var
sönnunin fullkomin. Allt gekk þetta fram sem ætlað var og þótti okkur
vel hafa tekist til um kunnáttu okkar í þessari nýju “kúnst”.
Nokkur tími leið en þá snaraðist húsbóndinn Þorsteinn M. Jónsson inn
í herbergi okkar. Hann virtist mjög alvarlegur og í nokkru uppnámi.
Hann sagði okkur að hann hefði fengið mjög óþægilega heimsókn. Fast
hefði verið knúið dyra og þegar hann lauk upp hurðinni stóð á pallinum
fyrir utan lítill herflokkur grár fyrir járnum og fór fyrir þeim háttsettur
liðsforingi og var heldur ófrýnn í bragði. Hann spurði um húsráðanda.
Þorsteinn kvaðst sá vera. Gerði foringinn og menn hans sig líklega til
inngöngu í húsið. Þorsteinn spurði um erindi þeirra og vildi síður fá þá
inn í híbýli sín. Þeir sögðu strax erindi sitt. Þeir vildu vita hverjir væru
hér í húsinu. Sérstaklega óskuðu þeir eftir skýringu á hverjir stunduðu
hér merkjasendingar með ljósum. Sögðu þeir að þá fyrir skömmu um
kvöldið hefði því verið veitt athygli að send hefðu verið ljósmerki á
„morsi” af efstu hæð hússins. Þorsteinn vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið, því hann vissi ekkert um þessa iðju okkar þremenninganna.
Hann fór að spyrja forvitna krakka eða unglinga, sem einnig áttu heima í
París og höfðu komið þarna að útidyrum til að sjá hvað um væri að vera.
Höfðu þau einhverja hugmynd um þennan leikaraskap í okkur og reyndi
Þorsteinn að skýra þetta eftir bestu getu. Gat hann talað svo um fyrir for-
ingjanum að hann hætti við að ráðast til inngöngu og herflokkurinn fór á
braut.
Þorsteinn sagði það skilaboð til okkar frá foringjanum að hann hefði
ætlað sér að taka okkur fasta og senda okkur til Englands með fyrstu
ferð grunaða um að vera að koma skilaboðum til Þjóðverja. Þetta mundi
hann standa við ef við hefðum þessa hluti aftur í frammi. Það sem í raun
hefði bjargað okkur frá vandræðum væri það að þessar merkjasendingar
voru þeim megin í húsinu, sem frá höfninni sneri. Foringinn bað Þor-