Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Síða 34
Múlaþing
Hendrik Ottósson blaðamaður um „Einar Long á Hallormsstað“
Birtist áforsíðu Sunnudags, fylgirits Þjóðviljans, 4. nóvember 1945.
Hendrik var í skemnrtiferð með konu sinni eystra í júlí 1945, tjaldaði í Hallorms-
staðaskógi og leit við í Húsmæðraskólanum.
„Fyrsta daginn er við sátum þar í stofu vindur sér inn maður, nokkuð við aldur og
kastar kveðju á viðstadda. Hann var í hærra meðallagi, þrekinn og vel limaður, augun
brún og ljómandi, efrivararskegg og hökutoppur breiður, farinn að grána. Allur var
maðurinn hinn fyrirmannlegasti, snar í hreyfingum og bjó sýnilega yfir mikilli speki
öldungsins sem hefur lifað margt, heyrt vel og haft skarpa sjón.... Hann kvaðst heita Einar
Long og hafa dvalizt mestan hluta ævi sinnar á þessum slóðum. Margt var það sem aðrir
vildu vita um Fljótsdalshérað, afrétti þeirra Héraðsbúa og fjöllin í vestur og suður af
Héraði. Einar leysti úr öllum þeim spurningum. - Talið barst nú að stjórnmálum,
trúmálum og fóru skoðanir hans að mestu á þann veg sem mér þótti bezt. Hann er svo
róttækur gamli maðurinn, að flesta er á heyrðu furðaði stórum.“
Ríkarður Jónsson myndlistarmaður um Einar Long í dagbók
Birtist í minningabók Ríkarðs Með oddi og egg sem Eiríkur Sigurðsson skráði
(Skuggsjá 1972).
30. maí 1957.
„Skírdagur. Fagurviðri, þó kalsi í lofti. Vinna við Finnlandshamarinn. Eftir hádegi
heimsókn til Einars Long hins gamla frænda míns, sem er nýkominn hingað á
Elliheimilið, en hefur um mikinn árafjölda dvalið á Hallormsstað og má heita, að hann
hafi unnið þar mest alla sína starfsævi.
Einar hefur alla tíð þótt merkilegur maður og sérstæður. Stálminnugur, sjófróður,
talandi skáld og listfengur í höndunum.
Því miður hef ég engin tækifæri haft til að kynnast Einari, en bæði frú Sigrún Blöndal,
Benedikt maður hennar og Sigurður sonur þeirra hafa öll dáðst mikið að gáfum þessa
sérkennilega manns. Einar hefur augsýnilega verið stórfríður maður, allhár og fremur
grannvaxinn og sérstaklega spengilegur á velli, dökkur á hár og skegg, og hefur enn þann
dag í dag nærri níræður eldtindrandi augu svartbrún á lit, svo sem í ungum manni væri.
Sigrún Blöndal sagði jafnan, að Einar Long væri eins og enskur lávarður í allri ásýnd
og framkomu og er það sönnu næst, að ekki munu þeir allir höfðinglegri né tilkomumeiri
verið hafa. Talið var syðra, þ.e. á Suðurfjörðum, þegar ég var að alast upp, að Longarnir
væru af enskum aðalsættum, og voru þau Núpssystkini, faðir minn og þau, þess fullviss.
Ekki veit ég hvað hæft kann að vera í því.
Einar sagði, að það væri hart að vera svona af sér genginn og þó ekki einu sinni full
níræður. Þá sagði hann ennfremur: „Oft fór ég hana Seyðisfjarðarheiði og Fljótsdalsheiði
og aðra torsótta fjallvegi á Austurlandi í hvernig veðri sem var, blindhríðum og
náttmyrkri og villtist aldrei. En í þessu blessaða húsi hérna, get ég ekki þverpaufað án
\ þess að villast.“ j
32