Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2001, Blaðsíða 79

Nokkrar minningar frá hernámsárunum
Breskir og bandarískir liðsforingjar á Eyrum (John Dynia).
Mynd úr „Fremsta víglína“ eftir Friðþjóf Eydal, birt með leyfi höfundar.
svo að sjá um að eg fengi það greitt sem
skrifað var. Ég vigtaði svo tæpt kíló af tei
úr dallinum stóra og lét þá Sjólystardáta
hafa. Sá sem á móti tók skrifaði þegar hjá
sér teið og spurði hvað mikið það vigtaði.
Ég sagði honum að það væri tvö „líbs“
(Lbs) að þyngd. Tom, en svo hét þessi
hermaður, hætti að skrifa. Hann kváði og
spurði aftur: „Hvað vigtaði teið?“ Tvö
„líbs“ endurtók ég. Þá rak Tom upp skelli-
hlátur og spurði hvort eg vissi hvað eg væri
að segja. Eg hélt nú það. Þá benti Tom á
varir sínar og sagði að þetta þýddi varir á
ensku máli. Eg varð alveg að gjalti. Attaði
mig þó fljótt og sá þegar hvað maður var
orðinn vanur þessari dellu, að nefna ensk
pund „líbs“ eftir skammstöfuninni Lbs.
Einhvern veginn fór það nú svo að nótur
þessar voru aldrei greiddar. Það var hvort
tveggja að ekki var um mikla upphæð að
ræða, eða hart eftir greiðslu gengið. Það
mun ekki hafa verið sök þessara hermanna
að nóturnar voru ekki greiddar heldur
greiðslukerfisins sem hefur sennilega verið
of þungt í vöfum til þess að sinna svona
smámunum. En eg er þess viss að dátarnir
skiluðu þessum nótum til yfirmanna sinna.
Og svo voru oft mannaskipti hjá gæslunni
og lántakendumir þá farnir. Sjálfir virtust
hermennirnir hafa mjög takmörkuð auraráð
en þeir voru ósparir á að gefa af birgðum
eitt og annað, t.d. niðursoðinn mat, sígar-
ettur o.fl. ef þeir voru vel byrgir.
Eg kom oft í heimsókn til þessara her-
manna sem héldu til í Sjólyst. Þar bauðst
mér tækifæri til þess að æfa mig í að tala
ensku. Eg held að þeir hafi líka haft gaman
af að vera heimsóttir því að fátt var þeim
77