Gerðir kirkjuþings - 2008, Qupperneq 8

8
Ávarp forseta Íslands, Ólafs Ragnars Grímssonar

Virðulegu biskupar,
Ráðherra,
Kirkjuþing, fulltrúar og gestir.

Þegar Kirkjuþing kemur saman í fimmtugasta sinn og Kirkjuráð minnist merkra tímamóta
er hugur þjóðarinnar að mestu bundinn við atburðarás á vettvangi viðskiptalífs, hin
sögulegu þáttaskil sem orðið hafa í fjármálakerfi Vesturlanda og að nokkru veraldarinnar,
hamfarir sem herða nú að lífskjörum og efnahagslegu sjálfstæði Íslendinga.

Á slíkum umbrotatímum er hollt að varðveita boðskapinn sem kirkjan hefur um aldir flutt
í byggðum landsins, siðalögmál sem verið hefur leiðarvísir þjóðarinnar.

Kristin trú hefur verið kjölfesta í sjálfsmynd Íslendinga, vegferð okkar samofin fagnaðar-
erindinu, áherslunni á samhjálp hina minnstu bræðra. Morgunbæn bóndans á bæjarhlaði,
blessunarorð við fermingu og skírn í fátæklegri sveitakirkju, húskveðja á nöprum degi –
allt gaf þetta Íslendingum kjark til að takast á við erfiðleika, hafa trú á framtíðinni, fyllast
orku þegar hjallinn var hár.

Kirkjan, ýmist voldug og sterk, eða í vörn, jafnvel veikri stöðu, hefur verið samtvinnuð
örlögum Íslands, aldarspegill á hverri tíð, skjól og huggun, hátíðarhús og gleðigjafi.

Fyrir okkur sem vorum svo lánsöm að alast upp í vestfirsku sjávarplássi, við undirleik
brimsins sem barði bryggjur, samræður við karla í beituskúrum og biðina eftir að
sjómennirnir kæmu heilir heim var frásögn Biblíunnar um frelsarann og fiskimennina
nánast eins og saga úr næsta plássi. Vestfirskur veruleiki kallaðist á við lífsgöngu
lærisveina enda hafa Íslendingar í þúsund ár túlkað líf sitt og tilveru með vísan í
dæmisögur Biblíunnar.

Örlög sjómanna og bænda, lífsbaráttan á löngum vetrum og frostköldum vorum, fórnir
sem snertu hjartarætur fjölskyldnanna, óvissan og örvæntingin; allt átti það rætur í garði
trúar og vonar, knappri frásögn guðspjallanna.

Samtvinnun fagnaðarerindis og lífsreynslu landsmanna hefur gert kristnina svo samofna
íslenskri menningu og þjóðarvitund að saga þjóðarinnar og saga kirkjunnar eru tvær
máttugar greinar á sama meiði.

Við gleymum því oft í erli dagsins að trúin og kristið líferni eru ekki aðeins bundin
helgistundum heldur eiga þau að vera samofin verkum og breytni, mælikvarði á göfugt og
gott, geyma ögrun sem öllu er æðri: vilja okkar til að fórna og fyrirgefa í annarra þágu.
Umburðarlyndi kristinnar trúar á ef til vill meira erindi til okkar nú en oftast áður því
hraði breytinganna og miskunnarleysi kapphlaupsins á markaðstorgum og í sölum
valdsins hefur gert okkur dómhörð, jafnvel svipt í burtu tillitsemi sem áður var aðal okkar
Íslendinga. Að undanförnu höfum við lifað tíma óhófs og allsnægta; auður og efni aldrei