Gerðir kirkjuþings - 2008, Blaðsíða 9

9
meiri; háreistar hallir hýstu markaðstorg viðskipta og fjármagns. Eyrir ekkjunnar varð
agnarsmár á vogarskálum sem mældu arð og umbun. Verðmætin voru um skeið metin á
annan hátt en áður. Hraði breytinganna æ ofan í æ notaður til að réttlæta höfnun þess sem
fyrrum var talið góður siður, samkennd og sanngirni.

Þjóð sem var rótföst í lífsháttum sveitar og sjósóknar gekk hiklaust um gáttir á
alþjóðavelli, varð fyrri til en flestar aðrar að tileinka sér tækni sem umbylti samskiptum,
hugsun og hegðan.

Um þessar mundir spyrja margir: Hvar voru þeir sem áttu að gæta okkar? Af hverju sagði
enginn varnarorð? Í þeim efnum geta þeir borið höfuðið hátt sem vöruðu við dansinum
kringum gullkálfinn, minntu á verðmætin sem verða ekki keypt með jarðneskum auði,
hvöttu til trúmennsku, trygglyndis, samábyrgðar.

Við höfum að undanförnu verið rækilega á það minnt að þjóðin lifir ekki á auðæfum
einum saman. Hún þarfnast líka trúar og hollustu við hið góða, við boðskapinn sem
Kristur færði okkur til eftirbreytni, við lífsgildin sem voru Guðrúnu gömlu leiðarljós
þegar hún villtist ung að árum.

Í þokunni hét hún á kirkjuna að vísa sér veginn, bar skjólu með brauði, sex punda hleif
sem átti að endast í viku nesti og gott betur. Hún var þjökuð og þreytt en þótt hungrið
segði til sín snerti hún ekki brauðið. Það var ætlað öðrum.

Löngu seinna spurði forvitinn strákur úr sveitinni sem átti eftir að verða mesta skáld
Íslands í undrun hvort henni hafi verið sama hvort hún lifði eða dó, bara ef brauðið
kæmist á leiðarenda. Þá var svarað af hógværð og lítillæti: „Því sem manni er trúað fyrir,
því er manni trúað fyrir.“

Lítil frásögn úr Mosfellsdalnum, látlaus og einföld að allri gerð en er samt í hnotskurn
leiðarljós um heilindi og trúmennsku, dæmisaga sem birtir kjarnann sem gefið hefur
Íslendingum styrk og atorku í andstreymi, á erfiðum tímum viljann til verka, vissuna um
hið góða í manninum sjálfum, að við rötum úr villu í ljósið, finnum leið í dimmri þoku,
komumst heim með brauðið heilt.

Á undanförnum árum höfum við séð árangur sem aldrei fyrr í vísindum og listum,
viðskiptum og framleiðslu, lífskjörum og aðbúnaði – en samt er eins og samhugur hafi
verið á undanhaldi; umhyggja og trúnaður viku fyrir kappsfullri áherslu á eigin hag. En
þjóðin þarfnast líka trúar, hollustu við hið góða, lífsgildin sem voru Guðrúnu gömlu
leiðarljós þegar hún fór ung villur vegar á heiðinni fyrir ofan Gljúfrastein.

Í vaxandi mæli spyrjum við öll, hvert og eitt, dag frá degi þegar óvissan er meiri en
nokkurn gat grunað, þegar ótti og reiði grafa um sig í hjörtum margra:
Hvert er förinni heitið? Hvað getum við gert, sérhver einstaklingur og við öll saman?
Hvert verður hlutverk kirkjunnar, presta, safnaða, kristinna manna á vegferðinni sem nú
er hafin?