Tímarit um menntarannsóknir - 01.01.2004, Qupperneq 168

166
námskeiðunum þá náttúrulega hefur maður ekkert
til mjög margra að leita.“
Samstarf kennara um námskrárgerð og
kennslu er óformlegt og flokkast fremur undir
spjall en faglegar umræður. Kennarar leita
einstaka sinnum liðsinnis samkennara sinna
en þá frekar almennt og óformlega. Kennari
sem er tiltölulega nýr í starfi segist gjarnan
spjalla um nám og kennslu við aðra kennara
á kaffistofunni en er ekki viss um að reyndari
kennararnir telji sig þurfa eins mikið á slíkri
umræðu að halda. Allir kennararnir nefna þó
dæmi um ánægjulega samvinnu þegar þeir
hafa kennt námskeið með samstarfsmönnum
sínum og þannig komið saman að skipulagi
þeirra og sumir nefna sérstaklega að þeim
þætti gott að geta rætt og borið ákvarðanir
sínar undir aðra.
Viðhorf kennara til þekkingar
og fræðigreinarinnar
Hvað ræður vali á inntaki náms? Hvaða
þekkingu telja kennararmikilvægt að nemendur
kynnist og tileikni sér? sínar í háskóla.
Viðhorf kennara til kennslu litast af því hvað
þeir sjá sem markmið menntunar eða kennslu
(sjá t.d. Eisner og Vallance, 1974). Þau mótast
sterkt af lífsgildum kennara og reynslu en
ekki síst af viðhorfi kennara til fræðigreinar
sinnar og þekkingarfræðilegum hugmyndum
um fræðasvið sitt. Háskólakennarar líta
fræðasvið sitt misjöfnum augum og viðhorf
þeirra til fræðigreinarinnar litar og móta það
hvernig kennarar skipuleggja námskeið fyrir
nemendur.
Kennararnir sem rætt var við virðast nokkuð
sammála um hvernig beri að skilgreina
verkfræði og þá þekkingu sem henni tilheyrir.
Ragnar talar fyrir munn hinna kennaranna
þegar hann lýsir sérstöðu verkfræðinnar sem
fræðigrein:
„Þaö vita allir hvað raunvísindi eru þannig að það
er ágætt að taka útgangspunkt í því. Og munurinn
á verkfræði og raunvísindum er sá að raunvísindi
fást við að greina vandamál eða analýsera en
fara ekki út í sýnstesuna þ.e.a.s að hanna. En
þar liggur sérstaða verkfræðinnar. Við getum
ekki látið okkur nægja að greina eitthvað og
skilja vandamál, við verðum að koma með lausn.
Lausnin er stóra orðið."
Lausnin er lykilatriðið segja kennarar greinar-
innar og undirstrika þar með hinn hagnýta
þátt iðnaðar- og vélaverkfræðinnar. Til að
vera góður verkfræðingur þurfa nemendur
vissulega að búa yfir þekkingu í grunngreinum
en mikilvægast er þó að þeir geti hagnýtt
sér þá þekkingu til að takast á við og leysa
verkfræðileg vandmál. Kennararnir telja að
inntak greinarinnar sé nokkuð svipað hvar
sem er í heiminum og segja háskólagreinina
staðlaða. Verkfræði er verkfræði og hugmyndir
kennara ráða þar litlu um inntakið. Ingvar segir
að námskeiðin sem hann kenni séu „svona
klassísk námskeid”. Hann segir að hægt sé að
breyta því hvemig menn kenna en „efnið sem
slíkt er mjög standard” .
„Þetta eru svolítið svona stöðluð námskeið þannig
að hvort sem þau voru hér ...eða í einhverjum
amerískum háskóla eða í Englandi, þá er þetta
sama námskeiðið."
Þetta þekkja kennarar af eigin reynslu af
verkfræðinámi víða um heim. Námsdvöl
erlendis þar sem kennarar tileinka sér
fræðigrein sína virðist einkum móta hugmyndir
kennara og þeir nýta eigin reynslu úr námi sem
fyrirmynd að því hvernig eigi að skipuleggja
ákveðin námskeið og hvað námsefni eigi að
fara í eða byggja á.
Kennararnir vísa í viðtölunum í eigin
námsreynslu og eiga frá henni ýmsar minningar
sem virðast hafa mótað þá talsvert. Ingvar lítur
til baka og segir:
„Og ég er alltaf að verða meira og meira
undrandi á þessu hvað þessi ár sem ntaður var í
framhaldsnámi, sem er kannski frá 25 til þrítugs
- þessi ár svona öðru hvoru megin við 25 árin,
hvað þau eru virkilega mótandi á mann í þessum
efnum “
Reyndar segja kennarar að það skipti máli
hvort þeir haft sótt nám sitt til Evrópu eða
Bandaríkjanna, þar sé að finna ólíkar hefðir
sem fylgi kennurum heim og þaðan sé einkum
Tímarit um menntarannsóknir, 1. árgangur 2004