Morgunblaðið - 03.05.2018, Qupperneq 63

63
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. MAÍ 2018
SKRIFSTOFUHÚSGÖGN
Síðumúli 35 | 108 Reykjavík | S. 568 2828 | www.holmris.is
Bjóðum uppá húsgögn
eftir marga fræga
húsgagnahönnuði.
Mörg vörumerki.
Dóra Magnúsdóttir
dora@mbl.is
Á afar blæbrigðaríkum baráttudegi
verkalýðsins mælti blaðakona sér
mót við Kolbrúnu Kristínu Karls-
dóttur, verkefnastjóra vefþróunar
hjá rafrænni þjónustumiðstöð
Reykjavíkurborgar, og Nínu dóttur
hennar. Dagurinn stærir sig af öllum
tegundum veðurs; það skiptist á að
vera skýjað, logn, rigning, sól,
hvasst, snjór og slydda. Svolítið eins
og sumar fjölskyldur, endalausar
breytingar og fjölbreytni. Íslensk
orðabók Menningarsjóðs segir fjöl-
skyldu einfaldlega vera „foreldra og
börn þeirra“. Vísindavefur HÍ ber þó
meira skynbragð á nútímann og seg-
ir fyrirbærið fjölskyldu vera „hóp
einstaklinga sem á sameiginlegt
heimili þar sem þeir deila saman
tómstundum, hvíld, tilfinningum,
efnahag, ábyrgð og verkefnum. Með-
limirnir eru oftast fullorðnar mann-
eskjur af báðum kynjum eða ein-
staklingur, ásamt barni eða börnum
(þeirra). Þau eru skuldbundin hvert
öðru í siðferðilegri, gagnkvæmri
hollustu“.
Kolbrún Kristín og Nína tilheyra
minnstu mögulegu fjölskyldueining-
unni, sem er eitt foreldri og eitt
barn. Hún segir það að tilheyra lítilli
fjölskyldu hafa kosti og galla, eins og
allt, en hún upplifi ekki að það vanti
neinn. Hins vegar fær hún þau skila-
boð oft úr umhverfinu að einhverja
vanti. Síðastliðið sumar til dæmis fór
litla fjölskyldan í sumarfrí suður á
bóginn. Þá var gjarna spurt á veit-
ingastöðum og víðar: „Hvenær koma
hinir?“ eða „eruð þið bara tvær?“
„Já,“ svaraði Kolbrún alltaf, „við
erum tvær.“ Hún segist einnig fá
þessi viðbrögð hérlendis en þetta
hafi verið enn meira áberandi í fríinu
á Grikklandi.
Duglegar að sækja
sér félagsskap
Aðspurð hvort þetta pirri hana, að
fá þessi skilaboð reglulega að ein-
hvern vanti, segir hún svo ekki vera.
Sér finnist sjálfri engan vanta og að
þær tvær séu fín fjölskylda. „Við
sækjum okkur bara aukafólk þegar á
þarf að halda. Við erum alveg dug-
legar að mæta stundum í kvöldmat
hjá öðru fólki til dæmis og heim-
sækja fólk ef ég hef þörf fyrir að tala
við fleiri en Nínu. Ég fór í bústað ný-
lega með vinkonu minni sem er líka
einstæð móðir því það er líka nota-
legt að hafa einhvern fullorðinn að
tala við á kvöldin, deila með reynslu,
upplifunum og svona. Í sumar fer ég
með annarri vinkonu minni til út-
landa sem er nýfráskilin og á eitt
barn. Mér finnst bara frábært að
hafa þetta val,“ segir Kolbrún.
Hins vegar telur Kolbrún að hug-
myndin um fjölskyldur mætti ef til
vill vera opnari. Þurfa til dæmis fjöl-
skyldumeðlimir endilega að búa und-
ir sama þaki? Ömmur og afar eru oft
miklir þátttakendur í lífi barna sinna
og barnabarna. Einnig systkini for-
eldranna, sér í lagi ef þau eru sjálf
barnlaus. „Við höfum tilhneigingu til
að hugsa of ferkantað um það hvað
fyrirbærið fjölskylda sé. Við Nína
sækjum mikið í okkar nærfjölskyldu,
kannski meira en stærri fjölskyldur,
af því við erum bara tvær en það fólk
er líka hluti af okkur sem fjölskyldu.
Bara á annan hátt,“ segir Kolbrún.
Hún er afar virk með dóttur sinni í
frítíma þeirra mæðgna. Þær fara
mikið á alls kyns viðburði fyrir bæði
börn og fullorðna, kaffihús, róló og
hitt og þetta. Sumu deilir hún á sam-
félagsmiðlum og þeir sem þekkja
hana þar hafa veitt þessum dugnaði
hennar eftirtekt. „Ég vil miklu frek-
ar gera eitthvað með henni og skapa
góðar minningar en gefa henni
marga hluti. Og kannski pósta ég
myndum af sumu af því sem við
bröllum saman á Instagram til að
einmitt deila með fleirum og fá end-
urgjöf. Af því við erum bara tvær.“
Langt þungunarferli
fékk góðan endi
Nína kom ekki fljúgandi í fangið á
Kolbrúnu og þess vegna er hún ef til
vill enn betur meðvituð en margir
foreldrar um hvílíkt kraftaverk
hvert barn er og hve tíminn er dýr-
mætur með henni. Hún segist hafa
verið orðin 33 ára árið 2009 og ekki í
sambúð þegar hún ákvað að hún vildi
eignast barn upp á eigin spýtur. Hún
hóf það ferli hjá Art Medica en þá
hafi komið í ljós að hún er ein fjöl-
margra kvenna sem þjást af endó-
metríósu, einnig kallað legslímu-
flakk, sem oft er sársaukafullur sjúk-
dómur sem orsakast af því að frumur
úr innra lagi legsins finnast á öðrum
stöðum í kviðarholinu og fara ekki út
úr líkamanum við blæðingar eins og
undir venjulegum kringumstæðum.
Þessi sjúkdómur getur valdið ófrjó-
semi eða verulegum vandkvæðum
hjá konum að verða óléttar. Kolbrún
segist hafa fundið fyrir einkennum
þegar hún var yngri en fann að öðru
leyti ekki mikið fyrir þessu ástandi.
Til þess hins vegar að geta orðið
ólétt varð hún að fara í tvo uppskurði
sem hún og gerði. Í fyrstu ætlaði hún
að eignast barnið með góðum vini
sem var tilbúinn að gefa sæði en
leyfa Kolbrúnu að eignast barnið á
eigin forsendum. Það gekk hins veg-
ar ekki því eftir tvær tilraunir til
tæknifrjóvgunar hafði hún ekki orðið
ólétt. Hins vegar kynntist hún
barnsföður sínum í miðju þessu ferli
og hóf samband með honum. Hann
var til í að taka þátt í þessu ævintýri
með henni og á endanum varð glasa-
frjóvgun leiðin til að kalla Nínu í
heiminn. Allt ferlið hjá Kolbrúnu að
eignast barn tók um fimm ár, og var
síbreytilegt eins og veðrið þennan
dag sem hún rifjar þessa sögu upp ;
oft erfitt og krefjandi en líka mikil
birta og sól inn á milli, og ekki erfitt
að skilja að Nína er alveg sérstakur
gimsteinn í augum móður sinnar.
Kolbrún segir að hún hafi verið
heppin því fyrsta glasafrjóvgunar-
meðferðin hafi gengið vel og hún
orðið þunguð. Meðferðin sé erfið og
hún ánægð að hafa ekki þurft að fara
aftur. Aukið líkindamat á Downs-
heilkenni hafi þó valdið henni hugar-
angri og hún ákveðið að fara í fylgju-
sýnistöku til að fá sem nákvæmastar
upplýsingar um stöðuna.
„Ég vildi fyrst og fremst vera
tilbúin ef hún reyndist vera með
Downs-heilkenni en var alveg ákveð-
in að ég myndi alltaf halda barninu,“
segir Kolbrún. Sem betur fer reynd-
ist allt vera í lagi, sem var að sjálf-
sögðu gríðarlegur léttir, loksins þeg-
ar Kolbrúnu hafði tekist að verða
ólétt, en þessi staða, að hægt sé að
rannsaka nákvæmlega hvort Downs-
heilkennið fyrirfinnist og aðra þætti í
sambandi við fóstrið, finnst Kol-
brúnu umhugsunarverð. „Hvað ef
einhvern tíma verður til dæmis hægt
að skima fyrir einhverfu, viljum við
það?“ Hún segir að eftir þessa
reynslu finnist henni mikilvægt að
dæma enga konu út frá þeim ákvörð-
unum sem hún tekur varðandi eigin
meðgöngu. Aðstæður fólks séu afar
ólíkar og virða beri val kvenna.
Dagurinn í dag er núna
Mæðgurnar eru tvær í dag en
hlutirnir geta vissulega breyst, rétt
eins og veðrið. Kolbrún segist vera
opin fyrir sambandi og sambúð ef
rétti maðurinn kemur í leitirnar og
því gæti fjöldi fjölskyldumeðlima
breyst í framtíðinni. Ef það gerist er
ólíklegt að þjónar á veitingastöðum
suður í höfum spyrji hvort þau séu
bara þrjú, það er nokkuð ljóst.
Kannski og kannski ekki, kemur í
ljós og skiptir ekki öllu máli. Dag-
urinn í dag er núna og þær mæðgur
eru á leiðinni í kröfugöngu í slydd-
unni, sem reyndar breyttist í sólskin
fáeinum mínútum síðar.
„Já, við erum bara tvær“
Kolbrún Kristín og Nína
tilheyra minnstu mögu-
legu fjölskyldueining-
unni, sem er eitt foreldri
og eitt barn. Hún segir
það að tilheyra lítilli fjöl-
skyldu hafa kosti og
galla, eins og allt, en
hún upplifi ekki að það
vanti neinn.
Morgunblaðið/Hari
Lítil fjölskylda Kolbrún Kristín og kraftaverkabarnið Nína eru duglegar að gera eitthvað saman og skapa minningar.