Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Blaðsíða 23

U n d a n h l a u p
TMM 2018 · 2 23
Verð að hætta að kaupa mat fyrir tvo, verð að læra að kaupa mat fyrir
einn. Hálft brauð í bakaríinu, hálfan lítra af mjólk o.s.frv. o.s.frv.
Ég sé að síðasta bréf er dagsett 23. nóv. en líður samt eins og ég sé ekki
búin að skrifa þér í margar vikur. Það er eins og að stíga út úr súrefnis-
lausu herbergi. Hef verið mjög reið síðastliðna daga og m.a. yfir því hvað
fyrrverandi sýndi bréfaskrifunum alltaf lítinn skilning – einu sinni gekk
hann svo langt að gera grín að því þegar Dóra var í kaffi: Hvert stílarðu
svo bréfin, Erla? Þá var ég hætt að svara svona hreytingum en Dóra varð
móðguð og skammaði hann eins og hund.
Er svo þakklát fyrir stuðninginn frá Dóru. Held ég hefði ekki getað
gengið í gegnum skilnaðinn án hennar.
Um daginn tók ég ákvörðun um að ræða þig eins lítið og ég get, næst
þegar hún kemur. Þú afsakar vonandi. Líður bara stundum eins og hún
beri þig óþarflega mikið saman við nýja karlinn, sem kemur ekkert sér-
staklega vel út úr samanburðinum (að mínu mati þ.e.a.s. en er nú ekki
alveg hlutlaus).
Nú værir þú orðinn óþolinmóður út í mig fyrir að draga frásögnina á
langinn. Værir byrjaður að reka á eftir mér með því að kinka hastarlega
kolli eða segja já á eftir hverju hiki. Lítil svipuhögg til að reka hrossið
áfram.
Það er þetta hús. Ég hleyp frá einum endanum til annars. Uppgötvaði
það í dag eftir að ég mætti kerlingunni sem býr á neðri hæðinni fyrir
utan Samkaup. Hún varð alveg brjáluð þegar hún sá mig, spurði hvaða
hávaði þetta væri alltaf hreint, hún hafði ekki getað einbeitt sér að
nokkrum sköpuðum hlut í tvo daga fyrir látunum í mér. Mér brá og bað
hana um að útskýra betur en hún fussaði og leit aldrei í augun á mér.
Strunsaði síðan burt. Ég fann hita flæða upp hálsinn og yfir kjálkana,
brjóstholið stækkaði og tæmdist. Svo man ég ekki meir af búðarferðinni.
Kenni þér alfarið um. Ef þú hefðir ekki verið minn prívat og per-
sónulegi málsvari upp að þrjátíu og fimm myndi ég kannski ekki ýlfra
eins og særður hvolpur í hvert skipti sem hvössu orði er hreytt í mig. En
hvað var kerlingin að bulla? Er eins og köttur þegar ég fer út á land til
að skrifa. Engir gestir, ekki múkk, gleymdi meira að segja ferðahátalar-
anum heima í bænum. Að vísu hafði fyrrverandi reglulega orð á því að
ég gengi á hælunum. Hann átti það til að líta upp úr tölvunni og springa
eins og hann hataði mig, eins og hann virkilega fyrirliti mig, síðan sæi
hann sig speglaðan í viðbrögðum mínum og hló afsakandi, minntist á
hnéskeljar og hryggskekkju og nágrannana fyrir neðan.
Ég var komin aftur upp í hús þegar ég sá hvað ég hafði keypt í
búðinni; smjörva, lítra af mjólk (helvítis vani, mun aldrei klára hana