Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Blaðsíða 68

S n o r r i Pá l l
68 TMM 2018 · 2
verður að endurtekningu sem aldrei linnir. Þessi atburður á skjánum, þessar þotur
sem skella aftur og aftur og aftur á glerinu, mun aldrei taka enda. Hættuleg hug-
mynd sem gárar heilu aldirnar, smitar söguna af sjálfri sér. Þetta er það sem er að
gerast og hann skynjar það.
Einstaklingar sem loga og gera heiminn að sínum.
2.
Auk Stefáns segir Aftur og aftur frá Arnmundi, meistaranema í stafrænni
menningarfræði í Madríd, sem út söguna burðast við að skrifa lokaverkefni
um fagurfræði hryðjuverkasamtaka. Eftir að afi hans lendir í slysi sem dregur
hann fljótlega til dauða – hann festist í snúningshurð verslunarmiðstöðvar, á
hraðferð út eftir kaup á plasthulstri utan um spjaldtölvu – snýr Arnmundur
til Íslands til að fylgja þeim gamla til grafar ásamt fjölskyldu sinni, en ílengist
svo á landinu enda fás frá meginlandinu að sakna: þar var hann „meira og
minna fullur á klúbbum og börum“ milli þess sem hann „perraðist í símanum
[…] hóf ítrekað nákvæmlega sömu samtölin við ókunnuga og stundaði mis-
jafnlega vel heppnað kynlíf.“ Að eigin sögn hefur líf hans ekki verið upp á
marga merkingarbæra fiska: „Ég átti ekkert, stefndi að engu og hafði um ára-
bil ekki lifað fyrir annað en þjónustu mína við andartakið.“ Á Íslandi heillast
hann, fyrir tilstilli internetsins, fljótlega af Auði – málheimafræðinema
sem vinnur að ritgerð um heimilisofbeldi í íslenskum dægurlagatextum á
milli þess sem hún pússar orð, „straumlínulagar orðalag,“ sinnir hlutverki
sínu sem „búningahönnuður atvinnulífsins.“ Með „orðlausum skilaboðum,
gegnum þráðlaus kerfi, loftnet, leiðslur,“ færir Arnmundur sig stöðugt nær
henni með það að markmiði að þráðurinn þeirra á milli líkamnist:
Hversu oft hafði ég stigið um borð í þessa hringekju? Stundum brosað og notið, á
öðrum tímum haltrað í burtu með skottið milli lappanna. Læka ljósmynd af sam-
lokunni, djúsglasinu, kaffibollanum. Læka póst sem fordæmir matarsóun, þar sem
einhver segist vera drusla, hæðist að Framsóknarflokknum, setja svo inn eitthvað
klæðskerasniðið að ástríðum viðkomandi. Aftur og aftur, ad infinitum. (Bls. 106)
Tilvera Arnmundar er því sem næst vélgeng og fer að bróðurpartinum fram
fyrir milligöngu skjáa, í fartölvum og snjallsímum, „stafrænu snuðunum“.
Hann horfir og endurhorfir á kvikmyndatreilera, baðar sig í andrúmslofti
handahófskenndra lagalista og skoðar stillur úr afhausanamyndböndum
íslamskra hryðjuverkasamtaka um leið og hann spjallar við stelpur á einu
samskiptaforritinu, bætir öðrum stelpum við á öðrum miðlum, fræðist um
kaþólska dýrlinga og fróar sér yfir feisbúkk, splæsir þumalputta á „antik-
verslun sem var að gefa kertastjaka“ rétt fyrir svefninn. Vélrænir nætur-
lækrúntar ramma inn skortinn á söguþræði sem hann segir sjálfur einkenna
líf sitt, sem og samhengisleysið sem virkar svo yfirgengilega merkingarlaust
en merkingarþrungið í senn. Hann rennir „fingrinum endurtekið eftir