Tímarit Máls og menningar - 01.05.2018, Qupperneq 54

K a r l Á g ú s t Ú l f s s o n
54 TMM 2018 · 2
finna komust aldrei á legg. Hallgrímur bróðir okkar drukknaði í fyrsta
róðri sínum frá Bolungarvík og Valgerður systir, sú elsta í hópnum, lenti
niður um ís á Haukadalsvatni á leið að sinna sængurkonu á Saurstöðum
skömmu áður en við fæddumst. Blessuð sé minning hennar. Bróðir
okkar Vilbergur var drykkjumaður á Akureyri og þrátt fyrir ungan
aldur var hann orðinn landsþekktur fyrir kostuleg tilsvör og stefndi í
að verða þjóðsagnapersóna.
Dýrfinna frænka var gift dönskum rakara sem hún hafði kynnst í
Stykkishólmi. Hann hafði ætlað sér að setjast að á Íslandi, en honum
tæmd ist arfur og því fluttist hann aftur til Kaupmannahafnar og tók við
rak ara stofu föður síns og Dýrfinna flutti með. Kasper hét þessi maður
og var af fjórðu kynslóð rakara. Hún kenndi okkur að syngja Barn Jesus
i en krybbe lå, skønt Himlen var hans eje. Og hún tók ekki annað í mál
en að jóla platt inn yrði látinn hanga á nagla á þilinu í baðstofunni þar
sem við deildum rúmi. Mér þótti ekki mikið til um svona prjál, en Guð-
ríður systir mín virtist hafa nokkra gleði af plattanum svo ég fetti ekki
fingur út í hann.
Um haustið andaðist móðir okkar. Hún hafði þá legið með hósta og
innantökur frá því um sumarmál. Þær jarðnesku eigur sem hún átti
í fórum sínum hrukku ekki fyrir jarðarför, en Guðmundur húsbóndi
okkar hljóp undir bagga, svo ekki var hún grafin á kostnað hreppsins.
Blessuð sé minning hennar. Það varð svo úr að við systkinin fluttum að
Breiðabólstað og réðum okkur þar bæði í vinnumennsku.
Lítið bar til tíðinda þennan vetur, en um vorið barst okkur sending
með landpósti. Það var annar jólaplatti frá Bing og Grøndahl sem Dýr-
finna frænka hafði margpakkað inn í dönsk dagblöð og síðan saumað
utan um þykkt lérefti. Á þessum platta var mynd af snjóþöktum trjám
og hálfum mána. Á miða aftan á honum stóð „Nymåne over de sne-
dækkede graner“. Í bögglinum var líka bréf frá Dýrfinnu frænku. Hún
kvaðst hafa frétt af fráfalli móður okkar og taldi það mikinn skaða. Þá
sagði hún að nú ættum við aðeins hvort annað að. Hún væri fjarri, en
það skyldum við vita að hugur hennar væri hjá okkur gjarnan og því
til staðfestingar sendi hún okkur þennan platta. Nú skyldi hann hanga
við hlið hins og vera okkur ætíð áminning um okkar sterku tengsl,
systkinanna, sem aldrei mættu rofna.
Þetta sumar var rigningasamt og illa gekk að koma heyi í hús. Hró-
bjartur bóndi á Breiðabólstað hafði þann sið að senda vinnumenn sína
á vertíð í Stykkishólm og þetta árið varð það úr að allir verkfærir karl-
menn færu þangað en kvenfólkið yrði heima og biði eftir þurrki. Guð-
ríður systir mín vildi að ég tæki annan jólaplattann, þann seinni, með í