Heimsmynd - 01.08.1994, Blaðsíða 9

Valdís Gunnarsdóttir er ein fárra íslend-
inga sem hefur haft það að atvinnu sinni að
vera rómantísk, sérstaklega í útvarpsþætti sín-
um Stefnumóti, þar sem hún kom fólki saman
í beinni útsendingu. Rómantíkin í lífi hennar
þessa dagana hefur hins vegar lítið með öldur
ljósvakans að gera, eins og María Ellingsen
komst að. Karlmaðurinn sem á hug hennar
allan er litli sonurinn Hrafnjónsson, aðeins
þriggja mánaða gamall.
María: Hvemig finnst þér?
Valdís: Eg hef aldrei verið talsmaður barn-
eigna, verið frekar iítið inná þessati bamalínu.
Og þegar vinkonur mínar hafa verið að tala
um þvottinn, bömin og gardínumar hef ég nú
bara horft í aðra átt.
En nú þegar ég er dottin inn í þettasjálf þá
finnst mér ekkert mikilvægara í lífinu og allt
annað hégómi. Það er bara engan veginn
hægt að lýsa þessari tilfinningu.
Eg get varla hugsað til þess að fara að vinna frá
honum. Það þyrfti að vera hér níu mánaða
fæðingarorlof og helst eitt ár, svo maður fengi
bara að njóta þess.
María: En em þetta ekki viðbrigði?
Valdís: Það eru auðvitað viðbrigði þegar mað-
ur er búinn að vera einn í öll þessi ár og hefur
ekki þurft að taka tillit til neins nema sambýlis-
manns, að geta ekki skroppið útí búð, í bíó og
út að borða svona einn, tveir og þrír.
Ég sakna þess samt varla enda búin að taka
þetta frelsi svo rækilega út. Mér fmnst bara
yndislegt að fá vini mína hingað heim í mat í
staðinn.
María: Og hvemig gekk svo meðgangan og
þaðallt?
Valdís: Það er hollt að ganga með barn hvað
sem hver segir og maður á að njóta meðgöng-
unnar en ekki telja dagana. Ég blómstraði á
þessum tíma.
Og svo að upplifa fæðingu á þessum aldri, ég
er þijátíu og ftmm, það var stærsta stund lífs
míns þegar hann kom í heiminn og þetta var
bara ekkert mál. Fagfólk í kringum mann og
maður sjálfiir vel upplýstur og undirbúinn.
Ég upplifði að eiga barn fýrir tuttugu árum,
erfiða meðgöngu og fæðingu enda bara 15 ára
og átti sárar minningar frá því. Svo það breytir
miklu að vera tilbúin í þetta.
María: Hvað kom mest á óvart, svona eftir á að
hyggja?
Valdís: Ég átti nú alls ekki von á því að líta
svona vel út eftir þetta. Vöxturinn hefur svo
mikið breyst og þá aðallega til batnaðar. Ég hef
ekki verið svona grönn síðan ég var unglingur.
Aldrei verið með svona mikið mitti og ég næ
því nú ekki.
Svo hef ég aldrei haft aðra eins fýllingu í lífinu
og tilgang. Fyrstu fjórar vikumar voru strembn-
ar, líka af því að þá var maður að ná öryggi og
fóta sig í móðurhlutverkinu. En svo kom fýrsta
brosið og það mynduðust þessi ólýsanlegu
tengsl. Ég er búin að kjafta þvílíkt við hann útí
eitt og lofa honum öllu fögru að ég vona að ég
geti staðið við einhvern hluta af þessu. Ég er
orðin eins og stjómmálamaður og lofa upp í
ermarnar á mér. Skrýtin líka þessi eignartil-
finning. Þótt einhverstaðar standi að maður
haft börnin sín bara að láni þá er svo sterk til-
ftnningin að vilja umvefja og vemda þetta litla
líf að það má helst enginn koma nálægt hon-
um. Égá’ann.
María: Hvað finnst þér svo um rómantík
núna?
Valdís: Allt lífsgæðamatið er svo breytt. Það
hlýtur að hafa verið svo brenglað hér áður að
mér fmnst ég þurfa að endurskoða það allt
saman. Ef ég hugsa um hvað mér hefur fund-
ist rómantískt í gegnum tíðina þá kemur upp í
hugann góð stund á ítölsku veitingahúsi á Col-
umbus Avenue í New York á þakkargjörðar-
daginn fýrir mörgum átrim, ég bæði ástfangin
af manninum og borginni. Og svo situr líka í
mér bíóferð í Háskólabíó á þá ólíklegu mynd
Lömbin þagna.
Það er líklega aðalmálið hver manneskjan er
sem maður er með. Nú rauðvín og kertaljós
finnast mér alltaf vera rómantísk. Góðar minn-
ingar. Snæfellsnes. Húsið mitt á vetrarkvöldi
þegarjafnfallinn snjór er ájólatrjánum í garð-
inurn og ég með kveikt á kertum og Strauss á
fóninum. En hvað sem ég hef áður sagt um
rómantík í útvarpi, stelpur mínar, þá er þetta
toppurinn á rómantíkinni. Égvildi óskaað ég
hefði treyst mér í þetta fyrr, en svona hefur
þetta átt að vera og nú er hann kominn litli
strákurinn minn og heitir Hrafn eins og ég var
löngu búin að ákveða.
Heimsmynd / ág'úst - september (9