Heimsmynd - 01.08.1994, Qupperneq 49

hlutirnir gerast hér. Annað sem vakti athygli
mína fyrst var hvað allir eru uppteknir af'tísk-
unni og útlitinu. Eg hélt hreinlega að eitthvað
sérstakt stæði til, það voru allir svo fínir. Sjálf-
um þætti mér þetta þrúgandi, held ég.“
En við nánari kynni?
„Nú, við nánari kynni hefúr það vakið athygli
mína að hér er meira pláss fyrir það yfirnátt-
úmlega, álfa og aðrar víddir, en ég hef kynnst
annarstaðar. Og satnbandið við það eitthvað
svo hversdagslegt og eðlilegt.
Islendingar eru mjög hlýir og hafa frábært
skopskyn. Þeir eru ástríðufullir í lííi sínu og
starfi, hafa auðveldan aðgang að einhverri
hrárri orku og em óhræddir við hana.
Þeir eru líka mjög sjálfstæðir og undir niðri
kannski svolítið villtir og stjómlausir.
Þegar ég fór á Þingvelli 17. júní til dæntis kom
mér ekki á óvart að sjá að fólk bjó til sínar eig-
in reglur og lagði bara þar sem því sýndist."
Og þú hefur hitt forsetann okkar?
„Já, það hefur verið sérstök ánægja að hitta
Vigdísi Finnbogadóttur og áhugavert að tala
við forseta sem hefur sérþekkingu á leikhúsi.
Hún hefur sýnt starfi mínu hér einlægan
áhuga.
Eg leikstýrði einu sinni stórri sýningu af Oh
Pioneers eftir Willu Cather sem fjallar um
norræna innflytjendur í Bandaríkjunum. Að-
alpersónan et norræn kona nteð mikinn
innri styrk, praktísk, hlý, kraftnmikil og fær.
Og þegar leikkonan, sem var Mary McDon-
ald (Oskarsverðlaun fyrir Dances with Wol-
ves), var að fóta sig í þessu hlutverki þá sagði
ég henni frá Vigdísi förseta, sem hún notaði
sem íýrirmynd."
Og hvað er svo á dagskránni hjá þér
á næstunni?
Kevin: „Eg verð á Arnarstapa aftur að ári
liðnu. Svo get ég líka hugsað mér að leikstýra
aftur verki á íslensku, eins og við gerðum um
árið nteð leikritið Sjúk í ást eftir Sam Shep-
hard. En núna tekur við vinnan í háskólanum
og þar er ég nýbúinn að bæta við mig stjórn
leikstjórnardeildar sem er aðeins fyrir at-
vinnufólk, námið skipulagt fyrir leikstjóra og
eins leikara, höfunda og framleiðendur sem
vilja fara út í leikstjóm."
Þú viróist ekki hafa tíma fyrir mikið
meira en leiklistina, er lífið eintóm
leiklist?
„Nei, það væri sorgleg blekking að halda það.
Mér finnst mikilvægt fýrir leikara að vita að
leikhúsið nærir ekki alla þætti í lífi þeirra og
ætti ekki að gera það.
Leiklist kemur ekki í staðinn fýrir djúpa vin-
áttu, fjölskyldu eða iðkun andans.
En það eru engar tvær manneskjur eins og
mikilvægt að þú vitir hvað þú þarft tíl að upp-
fýlla þitt líf og sinna því. Lifa af þörf. Vandinn
er náttúrulega að þekkja sjálfan sig nógu vel.“