Saga - 2016, Blaðsíða 128

ingar eftir hana standa enn og hafa sumir eigendur þeirra lagt á sig
nokkra fyrirhöfn til að viðhalda þeim. Sjá má nokkrar slíkar eldhús-
innréttingar í verkum ljósmyndarans David Frutos á síðum bókar-
innar. Við myndatökurnar er „brugðið á leik“ (bls. 242) og teflt sam-
an innréttingum kristínar og nútíma-húsmóðurinni, uppáklæddri í
hönnun eftir íslenska fatahönnuðinn Steinunni Sigurðardóttur. Í
skýringum í bókarlok kemur fram að um einskonar endurtúlkun á
amerískum auglýsingum um húsmæður að störfum sé að ræða. Þótt
færa megi skemmtileg rök fyrir hugdettunni er hún ekki endilega
vel heppnuð. Hugsanlega hefðu látlausari myndir aukið fagur fræði -
legt gildi bókarinnar. einnig hefði verið áhugavert að sjá fleiri eldri
myndir af innréttingum kristínar.
Val á meðhöfundum gefur til kynna að ritstjórinn sækist eftir að
setja sögu kristínar í alþjóðlegt samhengi og hefur það bæði kosti
og galla í för með sér. Í allri umfjöllun um hönnun og byggingarlist
er gott að sjónarhornið sé vítt og það er augljóst að erlendir straum -
ar og stefnur mótuðu verk kristínar. Í bókinni kemur fram að
Halldóra hafi haldið fyrirlestur um kristínu á Spáni og viðbrögð
hlustenda sýnt að „kristín væri tákn fyrir margar konur óháð landa-
mærum og því væri bókin brýn og áhugaverð fyrir breiðan lesenda-
hóp“ (bls. 242). Upplýsingarnar sem birtast í köflum bókarinnar
setja líf og störf kristínar vissulega í alþjóðlegt samhengi en fyrir
vikið verður efnið afar umfangsmikið og lesandanum í raun látið
eftir að flétta ólíka þætti sögunnar saman. Það gæti reynst snúið
fyrir lesendur sem ekki eru vel að sér í sögu byggingarlistar og
hönnunar. ef bókin er ekki eingöngu skrifuð fyrir fag- og fræðifólk
skiptir þetta máli.
eins og kemur fram í bókinni voru áhrif í húsagerðarlist og
hönnun á Íslandi á þessum tíma mest frá Norðurlöndum. kristín
kemur með nýjar hugmyndir og nýja starfsgrein til landsins á sama
tíma og lífshættir eru að breytast og „lagði þeirri þróun lið“ (bls. 47).
Þessu til stuðnings skrifar Halldóra: „Nám kristínar féll beint að
þeirri umræðu sem þarna fór fram og viðhorf hennar áttu eftir að
vera verðmætt framlag í hana“ (bls. 49) og á öðrum stað: „eldhús og
innréttingar kristínar byggðust ekki á formum eða persónulegum
smekk heldur voru þær tengdar órjúfanlegum böndum við menn-
ingarlegar aðstæður og löngunina til að styðja við framvindu
þjóðfélagsins“ (bls. 162). Í þessu samhengi má velta fyrir sér hvort
viðameiri skoðun á þróun íslenskrar hönnunar og áhrifum kristínar
(eða skorti þar á) á íslenskt samfélag hefði styrkt bókina og gert
elsa ævarsdóttir126
Saga vor 2016.qxp_Saga haust 2004 - NOTA 17.5.2019 10:09 Page 126