Strandapósturinn - 01.06.2014, Blaðsíða 32

30
búðum eða hjá þeim birgjum sem við leituðum til. Hefur skortur
á síld þetta árið eflaust stafað af dræmri vertíð. Við vorum samt
ekki tilbúin að gefa það eftir og fannst það yrði að vera síld á
boðstólum á alvöru þorrablóti. Varð það til þess að Ármann,
maðurinn minn, fór til Grindavíkur og náði að útvega saltaða
síld í kvartilstunnu. Síldin var svo flökuð og maríneruð heima
hjá okkur og þannig komið í veg fyrir síldarskort á þorrablóti
Átthagafélags Strandamanna það árið.
Eitt af verkefnum skemmtinefndarinnar var að sjá um skemmti-
atriði á þorrablótinu. Yfirleitt voru ekki keypt skemmtiatriði
held ur sáu félagsmenn um þau. Á þorrablótinu árið 1988 voru
það eingöngu makar þeirra sem sátu í skemmtinefnd sem sáu um
skemmtiatriði auk formanns. Það var tískusýning sem Sigríður
Hrólfsdóttir kynnti með miklum ágætum en lepparnir sem karl-
arnir skörtuðu áttu að vera föt úr heimahögunum. Mér er þetta
sérstaklega minnisstætt því að þetta atriði vakti mikla lukku þar
sem fyrirsætunum gekk misvel að bera sig rétt að í bikiní einum
fata. Engu síður stóðu þær sig vel þó að erfitt væri sjá fyrir sér að
þessi klæðaburður hentaði norður á Ströndum.
Ljósm.: Helgi Jónsson.
Á þorrablóti félagsins í Domus Medica. Talið frá vinstri: Ingibjörg
Magnúsdóttir, Ingveldur Einarsdóttir, Sigríður Guðjónsdóttir, Guðrún
Steingrímsdóttir, Matthildur Sverrisdóttir.