Strandapósturinn - 01.06.2014, Blaðsíða 16

14
sannir Strandamenn sungum bara fyrir okkur sjálf og stig um dans
þangað til við héldum aftur á hótelið.
Eftir morgunverð á sunnudagsmorgninum fórum við í Landa-
kirkju en þar tók á móti okkur Vera Björk en hún er dóttir Einars
Þóris sem var eitt sinn innkaupastjóri í kaupfélaginu á Hólma-
vík svo að hún tengist eins og margir böndum við Strandir. Hún
sagði okkur sögu kirkjunnar sem var byggð um 1780 en þá voru
einungis um 236 íbúar í Vestmannaeyjum. Sérstakt við kirkjuna
er að predikunarstóllinn er yfir altarinu en þangað var hann flutt-
ur í viðgerðum í kring um 1853–1860. Hann hafði áður staðið þar
sem skírnar font ur inn stendur nú. Á meðan við gengum um kirkj-
una var kirkjuk ór inn við æfingar svo að þetta var sérstök heim-
sókn fyrir okkur. Eftir það tók við rölt um kirkju garðinn sem er
mjög sérstakur þar sem stór hluti er eingöngu grafir lítilla barna
en barnadauði var mjög mikill í Vestmannaeyjum hér áður.
Núna var komið að því að fara á safn og við fórum í Sæheima
en það er fugla-, fiska- og steinasafn. Þar er líka sýning um Surts-
eyjareldana sem hófust 14. nóvember 1963. Þetta safn er mjög
áhugavert en það verður að segjast að lítil pysja, sem var á röltinu
um svæðið, vakti mesta athygli margra sem þarna komu inn. Við
fórum svo inn í Dal. Við tókum fram nestið okkar í glimrandi
góðu veðri og skoðuðum eftirlíkingu af landnámsbæ Herjólfs
Bárðarsonar sem talinn er hafa fyrstur numið land í Eyjum. Þetta
er langhús og gripahús og var byggt 2005. Þegar við vorum að
rölta þarna um komu ung hjón til okkar og bentu okkur á minnis-
merki sem er á miðjum golfvellinum sem þarna er. Þetta er ein-
staklega fallegt listaverk til minningar um mormóna sem fóru til
Utah en talið er að um 200 manns hafi flutt frá Eyjum til að hlýða
kallinu á árunum 1874–1895.
Eftir göngu um golfsvæðið, sem var sumum golfurum ekki til
gleði, fórum við um borð í Herjólf. Við komuna í land í glampandi
sól var spurning að fara lengri leiðina heim og fara bara hringinn.
Við fórum þó bara að Seljalandsfossi og sáum þar svifdrekafólk
sem lét sig svífa um í uppstreyminu hjá fossinum. Þetta var mjög
skemmtilegt að sjá og sérstaklega þar sem þetta var hópur. Við
höfum nú verið þekkt fyrir að taka smá útúrkróka á ferðum okkar
og var engin undantekning í þessari ferð því að við fórum niður
að Urriðafossi en þangað höfðu fáir úr hópnum farið áður. Þar