Rökkur - 01.12.1932, Qupperneq 125

R Ö K K U R
203
úti fyrir, hafði gefið merki um,
að alt væri í besta lagi, og var því
siglt að ströndinni. Það var hvitt á
Jit, og var það fögur sjón, er það
sigldi að ströndinni, í næturkyrð-
inni, og varpaði akkeri steinssnari
frá landi.
Var þegar hafisí handa um af-
ferminguna. Dantés hugsaði um
það, er hann var að verlci, að ef
hann léti uppskátt hvað i huga hans
væri, gæti hann fengið hvern einn
þeirra manna, sem þarna voru, til
þess að reka upp gleðióp, en hann
gætti þess vandlega, að varðveita
vei hið dýrmæta leyndarmál sitt.
Hann var á hinn bóginn dálítið
smeykur um, að grunur hefði kvikn-
að í huga Jacopo og annara, vegna
spurninga sinna og hugaræsingar.
En því var svo varið, að fangelsis-
árin höfðu sett þann þunglyndis-
svip á andlit Dantésar, að það var
öðrum gersamlega hulið, þótt hann
væri sjálfur glaður í lund. Það hafði
því enga grunsemd vakið hjá nokkr-
um manni, að hann var öðru visi
skapi farinn en hann átti venju til.
Árla næsta morguns tók hann
fuglabyssu sína og skotfæri og
kvaðst mundu reyna að komast í
færi við eina af villigeitum þeim,
sem hann hafði séð hendast fram
og aftur milli klettastallanna við
sjóinn. Vakti það heldur eigi grun-
semd manna, þótt hann færi á veið-
ar, þvi að menn skildu það svo, að
hann væri í veiðihug eða leitaði
einveru, en öllum var kunnugt, að á
stundum vildi hann helst vera einn.
Jacopo lét þó þá ósk í ljós, að hann
vildi gjarnan fara með honum, og
gat Dantés ekki haft á móti því, af
ótta við, að grunur vaknaði i huga
Jacopo. Þeir höfðu eigi langt farið,
er Dantés komst í skotfæri við kiðl-
ing. Hann miðaði þegar á hann og
hæfði hann. Bað hann því næst
Jacopo að bera kiðlinginn til
strandar og láta matbúa hann.
Sjálfur kvaðst hann halda lengra
áleiðis, en hað hann að gefa sér
merki með skoti, er búið væri að
matreiða kiðlinginn. „Við eigum
líka þurkaða ávexti og Monte Puí-
ciano vín og skulum við neyta þess
með steikinni.“
Jacopo gerði það, sem fyrir hann
var lagt, en Dantés hélt áfram
klettagöngu sinni, og leit ekki um
öxl sér, fyrr en hann var kominn
upp á hæsta hnúkinn á eyjunni. Þá
leit hann lil strandar, í áttina til fé-
laga sinna, þar sem þeir voru í óða
önn að búast til að matreiða kiðl-
inginn.
Edmond brosti um leið og hann
horfði á þá. Bros hans bar þess
merki, að hann fann til yfirburða
sinna yfir félögum sinnm. Og hann
hugsaði á þessa leið:
„Eftir tvær stundir eða svo fá
þeir laun sín, og bráðlega munu
þeir aftur hætta til lífi sínu fyrir
50 pjastra þóknun eða svo. Undir
eins og þeir hafa nokkur hundruð
franka handa milli munu þeir gera
sér glaðan dag i fyrstu hafnarborg-
inni, sem þeir koma i, og svo æ of-
an í æ, stoltir sem soldánar. Vonir
minar eru nú svo miklar, að eg lít
fyrirlitningaraugum á fé það, sem
þeir fá í þöknun, en ef til vill verða
vonbrigði min þess bráðlega vald-
andi, að eg get á ný skilið þá gleði,
sem þeir búa yfir, er þeir hafa
nolckura pjastra handa milli. En,
nei, og aftur nei, — það er óhugs-
andi, að hinum vitra Faria hafi
skjátlast — að eins i jjessu efni. Og