Rökkur - 01.12.1932, Qupperneq 138

216
R Ö K Iv U R
hann væri á eyjunni, :og'dró Jacopo
þegar upp fána, til þess að gefa hon-
um til kynria, að hann hefði veitt
fnerki hans eftirtékt. Að tveimur
stunrium liðnum, hafði slcip Jacopo
lagst við hlið snekkjunnar.
En Jacopo var ekki boðberi gleði-
tíðinria. Faðir Dantésar var iátinn
og Mercédes var horfin. Dantés
hafði beðið komu Jacopo með ó-
þrey-ju, en eigi varð svipbreytingar
vart á andliti hans, er Jacopo færði
homnn þessi sorgartiðinrii. En hann
gaf Jacopo til kynna, að ha'nn mundi
róa til lands og vera þar um stund.
Að tveimur stundum liðnum kom
hann aftur. Tveimur af niönnum
Jacopo voru nú fengin störf á hend-
ur á snekkjunni, Dantési til aðstoð-
ar. Skipaði-tiailn svo fyrir, áð farið
skyldi til Marseille.
Dantés hafði eigi alið miklar von-
ir í brjósti um að faðir sinn væri
enn á fífi, — en hvað hafði orðið
af Mercédesi? Dantés gat eigi treyst
neinum nema sjálfum sér, til þess
að framkvæma það, sem hann nú
hafði i huga, því að hann hafði
fastlega ásett sér, að varðveita
leyndarmál sitt, þvi að <011 hans á-
form bygðust á því, að leyndarmál
hans yrði ekki opinherað. Auk þess
hefði enginn annar en hann sjálfur
getað aflað þeirrar vitneskju, sem
honum lék hugur á, á viðunandi
hátt. Hann hafði sannfært sig um
það í Leghorn, er hann virti sjálf-
an sig fyrir sér i spegli, að enginn
munrii þekkja sig aftur, en nú gat
hanií valið sér gerfi að vilri, áliti
hatín þess þörf.
Að nokkurum dögum liðnum kom
sinekkjan og skip Jacopo til Mar-
séiile. Veður var hið fegursta, er
skipin sigldu inn í höfnina i Mar-
seille og lögðust fyrir akkerum heint
á móti þeim stað, er hann var forð-
uni fluttur út í bát þann, hið eftir-
mirinilega kvöld, fyrir mörgum ár-
um, sem flutti hann til If-kastala.
Þegar hafnarlögréglari kom i bát
sínum, var ekki laust við, að hroll-
ur færi um likama Dantésar, en öll
framkoma hans bar merki sjálfsvirð-
ingar, traust og tignar, — og kendi
þar áhrifanna frá samvistunum við
Faria ábóta, — er hann sýndi lög-
reglunni hið enska vegabréf sitt, sem
hánri hafði keypt í Leghorn. Voru
engin vandkvæði á því, að harin
fengi landgönguleyfi, enda er sann-
ast að segja, heppilegra að ýmsu
leyti, að hafa enskt végabréf í
Frakklandi en annara þjóða.
Þegar Dantés steig á land á Canne-
biére-götunni, vildi svo einkennilega
til, að hann kom auga á mann nokk-
urn, sem' verið hafði háseti á Phá-
raon. Hugsaði Dantés sér nú að nota
þetta tækifæri ti! þess að þrautprófa
hvort hann væri svo breyttur orð-
inn, að gantlir kunningjar gæti þekt
sig aftur eða ekki. Gekk hann þeg-
ar til manns þessa og gaf sig á tal
við hann. Ræddi hann við hanri unt
stund og kom víða við. Gaf hann
manninum nánar gætur, á meðan
hann ræddi við hann, til þess að
athuga, hvort hann sæi nokkur
merki þess i svip hans, að harin
þekti hann aftrir. En hann varð þess
í engu var, að maðurinn rendi grun
í það. Svaraði maðujrinn Dantési
greiðlega og kurteislega. Að skilnaðx
rétti Dantés honum pening i þakk-
ar skyni og' gekk á braut. En hann
hafði eigi langt farið, er maðurinn
kom hlaupandi á eftir honum. Dan-
tés sneri sér þegar við.
„Afsakið, herra,“ sagði sjómaður-
inn, „þér hafið í ógáti gefið niér
gullpening; eri ætluðUð að sjálfsögðit