Rökkur - 01.12.1932, Blaðsíða 140

218
R O K K U R
istaðnæmdist sem snöggvast á fjórðu
liæð og barði þar að dyrum. Spurð-
ist hann fyrir um, hvort klæðskeri
að nafni Caderousse ætti enn heima
þar. Honum var sagt, að Caderousse
hefði lent í einhverjum erfiðleik-
um, en hann mundi nú reka lítið
gistihús við þjóðveginn á milli
Bellegarde og Beaucaire.
Dantés aflaði sér nú vitneskju um
hver væri eigandi hússins í Allées
de Meillan, og fór því næst á fund
hans. Falaði hann húsið til kaups
og samdist svo um milli hans og
eigandans, að kaupverðið skyldi
vera 25.000 lífrur, en það mun hafa
verið 10.000 lífrum meira en sann-
virði þess var. Undir kaupsamning-
'inn skrifaði Dantés: Wilmore lá-
varður, og var það í samræmi við
nafn það og titil, sem var skráð á
vegabréf hans. Hefði húseigandinn
sett upp hærra verð en að framan
•getur, hefði Dantés án efa eigi að
síður keypt húsið.
Þennan sama dag fór lögmaður
sá, sem hafði aðstoðað Dantés við
kaupin á húsinu, á fund ungu hjón-
anna, sem áttu heima á fimtu hæð
þess, og tilkynti þeim, að þau gæti
valið um íbúðir í húsinu, án þess
að kæmi til hækkunar á húsaleig-
nnni, að því til skildu, að hinn nýi
eigandi hússins fengi til sinna nota
litlu íbúðina, sem þau nú höfðu.
Koma Wilmore lávarðar til Mar-
seille vakti mikla eftirtekt manna í
hverfinu í nánd við Allées de Meil-
lan, og voru menn með ótal tilgátur
viðvíkjandi lávarðinum, en engin
þeirra var rétt.
En undrun manna þar í hverfinu
náði hámarki, er það kvisaðist, að
þessi tigni maður hefði, að kveldi
þess dags, er hann keypti húsið í
AUées de Meillan, farið til þorps
Kataloníumanna, farið þar inn í
fiskimannakofa nokkurn og spurt
um hina og þessa menn og konur,
sem þar höfðu ált heima fyrir 10—
15 árum. En daginn eftir hafði
fiskimaður sá, sem lávarðurinn
hafði leitað fregna hjá, fengið gjöf
góða frá honum. Yar það nýsmíðað-
ur bátur, með öllum útbúnaði, ár-
um, seglum og netum. Fiskimaður-
inn og kona hans hefðu án efa
gjarnan viljað þakka lávarðinum
þessa góðu gjöf, en þau sáu það síð-
ast til hans, er hann daginn áður
fór frá þeim, að hann gaf sjómanni
nokkrum einhverja fyrirskipan og
stökk því næst léttilega á bak föngu-
legum fáki og reið á brott frá Mar-
seille um Porte d’Aix.
XXVI. kapítuli.
Pont du Gard gistihúsið.
Hafi einhver lesenda minna far-
ið fótgangandi sér til skemtunar um
suðurhluta Frakklands, hefir hann
ef til vill veitt því eftirtekt, að miðja
vega milli borgarinnar Beaucaire
og þorpsins Bellegarde, er dálitið
gistihús. Framan á því hangir spjald
á járnfleini, sem rekinn er i vegg-
inn. Spjald þetta er úr járnþynnu
og hangir i hjörum, sem festar eru
á fleininn. Ef nokkur vindur er
ískrar án afláts i ryðguðum hjörun-
um og spjaldið slæst til og frá. Á
spjaldinu er léleg mynd af gistihús-
inu og undir henni stendur með
klunnalegum stöfum: Pont du Gard.
Þetta litla gistihús er vinstra meg-
in við þjóðveginn, er við- litum i
sömu átt og Rhone-fljótið rennur
þarna. og snýr bakhliðin að fljót-
inu. Áfast við gistihúsið er garður,
sem er lagður í Languedoc-stíl.