Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Qupperneq 18

16
Alt var nýstárlegt fyrir Rúða, klæðaburður, siðir og hættir, og
enda málið líka, en þar var nú ekki því að kvíða, að barnseyrun
yrðu ekki nógu næm á mállýskuna. Efnabragur var hér meiri á
öllu en verið hafði hjá móðurafanum. Stofan var stærri, veggirnir
glæstir með gljáfægðum veiðibyssum og gemsuhornum, og uppi
yfir dyrum hékk mynd af Maríu guðsmóður með glænýjum Alpa-
rósum og logandi lampana fyrir framan.
Föðurbróðirinn var, sem fyrr er getið, einhver duglegasti gemsu-
veiðarinn í byggðarlaginu og ágætis fylgdarmaður. Eftirlætis-
goðið hér í húsi átti nú Rúði að verða, en reyndar var nú annað
uppáhaldið fyrir. Það var gamall, sjónlaus og heyrnarlaus veiði-
hundur, sem gat nú ekki lengið verið að gagni, en hafði verið það
áður með afbrigðum; það var nú ekki úr minni liðið og því var
hann metinn sem einn af fjölskyldunni og honum ætlað að eiga
góða daga. Rúði klappaði hundinum, en hann gaf sig ekki að
ókunnugum og það var Rúði enn þá, en það fór af, Rúði þurfti
ekki langan tíma til þess að verða samgróinn heimilinu og hjört-
um þeirra, sem á því voru.
„Hér er ekki svo afleitt í Wallis-kantónu,“ sagði föðurbróðir
hans, „gemsur höfum við, þær deyja ekki eins fljótt út og stein-
geitarhafurinn; hér er langtum betra nú en á fyrri tímum; hvað
mikið svo sem af þeim er látið, þá eru samt okkar tímar betri,
það er komið gat á pokann, það er komin loftrás í okkar innilukta
afdal. Það kemur ætíð eitthvað betra til sögunnar, þegar það fell-
ur, sem aflóga er,“ sagði hann og svo lét föðurbróðir málbeinið
ganga. Þá sagði hann frá bernskuárum sínum alt til þess tíma,
þegar faðir hans sæli var í broddi lífsins, þegar Wallis var, eins
og hann komst að orði, fyrirbundinn poki, fullur af allt of mörg-
um heilsuleysingjum, brjóstumkennanlegum Kretínum, „en svo
komu frönsku dátarnir, það voru doktorar sem dugðu, þeir slóu
sjúkdóminn óðara í hel og mennina vitanlega með. Það kunna
þeir, franskmennirnir, að slá, slá mannslag, og í margan máta
annan, og það kunna stúlkurnar líka,“ bætti hann við og kinkaði
kolli til konu sinnar, sem var alfrönsk að uppruna, og hló við.
„Franskmennirnir kunna líka að slá í steinana, svo að þeir verða
að láta sig, það sýndu þeir á Simplonveginum, sem þeir slóu og