Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Qupperneq 37

35
unum, sem reistir voru að neðan, þá hafði hann fengið fang á
þeim; tengslaði hann svo stigana saman með öflugri hönd og
óskeikulli, en um alt um það voru þeir riðandi og dinglandi, eins
og gjöktandi á útslitnum hjörum.
Þessir fimm löngu stigar, er upp eftir náðu að hreiðrinu og lágu
þráðbeint upp með berginu, þeir sýnaust reyrnum líkastir, sem
blaktir og riðar; og nú var eftir sú þrautin, sem hættumest var,
það var eftir að klifrast svo sem kettir einir geta klifrast, en það
kunni Rúði líka, þá list hafði kötturinn kent honum, hann hafði
enga aðkenningu af honum Sundla, sem tróð loftið að baki hon-
um og seildist eftir honum með margfætlu kræklunum sínum. Nú
var hann kominn upp á efsta haft stigans og varð þess þá var,
að enn náði hann ekki nógu liátt til að geta séð inn í hreiðrið, hann
gat að eins seilst upp að því með hendina; reyndi hann þá hve
traustar væru greinar þær, sem neðri hluti hreiðursins var flétt-
aður úr, og er hann hafði fundið sér eina digra og rígfasta grein,
þá sveiflaði hann sér upp frá stiganum og hafði nú stuðning af
greininni, svo að höfuð hans og brjóst varð ofar hreiðrinu; gaus
þá fyrir vit honum megnasta ódauns stækja af hræjinn, svo að
hann ætlaði að kafna; þar 1 hreiðrinu lágu sem sé drafúldnar
leyfar og ræflar af sundurtættum lömbum, gemsum og fuglum.
Sundli, sem megnaði ekki að snerta Rúða, blés nú ólyf junar gusti
í andlit honum, til að æra hann, og niðri í gínandi hyldýpinu dökka
og dimma, sat ísjungfrúin sjálf á fossandi jökulmóðunni með hvít-
græna hárið síða og starblíndi á hann með helglyrnunum sínum
háu, álíkt tveimur byssuhlaupum:
,,Nú næ eg þér!“
I einu horni hreiðursins sá hann sitja arnarunga, stóran og
föngulegan, en ófleygan enn þá. Rúði horfði fast á hann, hélt sér
af öllum kröftum með annari hendi, en varp með hinni veiðisnör-
onni um arnarungann, og var hann lifandi veiddur með sama,
snaran reyrð að fótum hans; kastaði Rúði snörunni með fuglin-
um um öxl sér, svo að hann hékk all-langt niður af honum, hélt
sér svo í niðurhangandi hjálparkaðal, þar til hann gat tylt tánum
á efsta haft stigans.
,,Haltu þér bara fast, vertu bara fulltrúa um, að þú fallir ekki,
1>4 muntu ekki falla“, það var gamla kenningin og henni fylgdi