Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Side 42

40
þar sem Clarens með grátpílnum speglast í vatninu, gekk Rous-
seau í skáldadraumum um Melvíru. Rónefljótið rennur fram und-
an hinum háu snæþöktu fjöllum Savoyens; skamt þaðan er það
fellur í vatnið liggur eyjarkorn ekki stærra en svo, að það sýnist
vera skip þar úti fyrir. Eyjan var klettaflá í vatninu, sem ríkis-
kona fyrir hundrað árum gerði að landi með uppstíflum til jarð-
fylla að ofan og lét planta á akasíutré; nú yfirskyggja þau alla
eyjuna. Babetta var stórhrifin af þessum litla bletti, hann var það
indælasta í hennar augum á allri leiðinni, þar þyrfti hún fyrir
hvern mun að koma, sagði hún, þar hlyti að vera indælt að vera.
En eimskipið fór þar fram hjá og lagði að við Vernex, svo sem
lög gerðu ráð fyrir.
Lystifarendur þessir gengu nú upp þaðan í sólskininu milli hinna
hvítu múra, sem kringja um víggarðana fyrir framan litla fjalla-
bæinn Montreux, þar sem fíkjutré bera forsælu fyrir framan hús
bændanna, en lárviðir og cypresviðir vaxa í görðunum. Miðsvegar
þar efra var kosthalds húsið, þar sem guðsmóðir var á vist.
Viðtökurnar voru einkar hjartanlegar. Guðmóðir var kona mikil
vexti og vingjarnleg í viðmóti, andlitið kringlótt og brosandi, 1
barnæskunni hefir víst verið á henni sannkallað engilhöfuð eins
og á málverkum Rafaels, en nú var á henni aldrað engilhöfuð,
sem þykt hár og silfurhvítt var krullað um og fór vel. Dæturnar
voru fínar og snyrtilegar, háar vexti og spengilegar. Frændinn
ungi var með þeim, hvítklæddur frá hvirfli til ilja, með gylt hár
og kjálkaskegg, svo ríkulegt, að þó því hefði verið skift upp á
milli þriggja jungherra, þá mundi hverjum nægt hafa. Hann lék
á alls oddi við Babettu og var við hana hinn stimamjúkasti.
Bækur í skrautbandi, nótnablöð og teikningar lágu þar breidd-
ar út á stóru borði, svaladyrnar stóðu opnar út að vítt þöndu,
Ijómandi vatninu, sem var svo lygnt og spegilfagurt að Savoyen-
fjöllin endurskinu í því, með smáborgum sínum, skógum og snæ-
hnúkum í.
Rúði, sem annars var hreifur, fjörugur og lífsglaður, var hér
alls ekki í essinu sínu; það var sem hann gengi á ertum á hálu
gólfi og sléttu. En hvað tíminn leið tregt og sigalega, alveg eins
og í stigmylnu. Og nú var farið að spássera, það var sami leiðin-
legi seinagangurinn. Rúði hefði getað gengið tvö skref fram og