Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Síða 51

49
náttúrukraftanna. Fjallbóndinn sá þá út um gluggarúðurnar; þeir
sigldu hópum saman á undan ísjungfrúnni; hún kom úr jökulhöll
sinni, hún sat á veiku fari, brotinni viðargrein; jökulflaumurinn
bar hana forstreymis út að opnu hafi.
„Brúðkaupsgestirnir koma,“ þaut við og söng við í lofti og
vatni. Sjónir úti fyrir, sjónir hið innra. Babettu dreymdi undar-
lega drauma. Henni þótti sem hún væri gift Rúða og væri þegar
búin að vera það í mörg ár. Hann var nú á gemsuveiðum, en hún
var heima og þar sat hjá henni Englendingurinn ungi með kjálka-
skeggið gylta, augu hans voru hlýleg, orð hans höfðu töframátt,
hann rétti henni höndina og hún varð að fylgja honum. Þau gengu
burt að heiman. Alt af var það niður á við og þótti Babettu sem
byrði nokkur lægi á hjarta sínu sem alt af varð þyngri og þyngri.
Það var synd gegn Rúða, synd gegn guði — alt í einu stóð hún
einmana, yfirgefin, klæði hennar voru sundur rifin af þyrnum,
hár hennar var gránað, hún horfði upp eftir sárhrygg og á fjalls-
brúninni sá hún Rúða — hún rétti hendurnar á móti honum, en
þorði ekki að kalla né biðja, enda mundi það ekki hafa stoðað neitt,
því fyrr en varði sá hún að þetta var ekki hann sjálfur heldur að
eins veiðimannstreyjan hans og hatturinn sem hékk á Alpastafnum,
því slíkt er algeng veiðibrella til að ginna gemsurnar. Og Babetta
hljóðaði upp yfir sig í óumræðilegu hugarstríði. ,,Ó, að eg hefði
dáið á giftingardegi mínum, þeim sælasta degi æfi minnar. Guð
minn góður, það hefði verið sú mesta náð og miskun og sannkall-
að lífsins lán, þá hefði það skeð, sem best var bæði fyrir mig og
Rúða. Enginn veit sína ókomnu æfi.“
Og í guðlausu hugarstríði steypti hún sér niður í djúpu fjall-
gjána. Það brast sundur strengur og kvað við sorgar hljómur.
Babetta vaknaði, draumurinn var búinn og máður út, en hún
vissi að hana hafði dreymt hræðilegan draum um Englendinginn
unga, sem hún hafði ekki séð mánuðum saman og henni aldrei svo
mikið sem hvarflað hugur til. Skyldi hann vera í Montreux?
Skyldi hún sjá hann í brúðkaupinu? Það brá örlitlum skugga um
munninn litla, brýrnar hrukkuðust, en óðara lifnuðu aftur bros
um varirnar og aftur lifnaði kætin í augunum, úti fyrir var
ljómandi sólskin og næsta morgun var brúðkaupsdagur hennar
og Rúða.
4