Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Side 62

60
að fara fyrir mömmu sína vestur í Sjóbúð til þess að sækja mjólk-
ina, en athafnamaðurinn Geir Zoega rak ekki að eins verzlun og
gerði út skútur, hann rak líka kúabú, og átti stórt og mikið tún,
Geirstún, í Vesturbænum (vestan Garðastrætis, sem þá var vitan-
lega ekki til).
Mér er minnisstæð frá æskuárum þjóðhátíð á Geirstúni, ekki
síst minnisstæð fyrir það, að þar fékk ég tækifæri til þess að virða
fyrir mér sem mig lysti, mann, sem ég hafði fengið miklar mæt-
ur á. Ég sé hann enn fyrir hugskotsaugum mínum, þar sem hann
sat á bekk með litlu dóttur sína á hnjánum. Hann var með gömlu
stúdentshúfuna sína, sem hann setti upp alloft alla ævina. Það
var glaður, broshýr maður, sem sat þarna, og hjalaði við litlu
hnátuna sína, og spáði því, að hún yrði landvarnakona. Maður-
inn var Bjarni frá Vogi.
En ég var á leið vestur í Sjóbúð, þar sem frú Helga mældi sjálf
mjólkina í fötuna mína.
Mjólkurframleiðendur, sem aflögufærir voru, seldu mjólk, en
hún var af skornum skammti, og sparlega með hana farið. Við
systkinin fengum aldrei mjólk á mínu heimili, en við fengum smá-
lögg í bolla, sem blönduð var vel heitu vatni, og ögn af sykri.
Þessi drykkur var stundum kallaður mjólkurte. „En við þrifumst
vel á þessu“, sagði Pétur heitinn Halldórsson eitt sinn í viðtali,
þar sem þetta bar á góma. En allur almenningur að kalla bjó við
algert mjóikurleysi á þessum tíma. Fátæktin var svo mikil og að-
staóa þess önnur en hinna efnuðu.
Geir heyjaði handa kúm sínum á sínu stóra og mikla túni og
var fjós og hlaða örskammt frá íbúðarhúsinu (Vesturgötu 7).
Margir, einkum efnamenn, áttu tún, þeirra meðal útvegsbændur,
og fleiri, og svo voru allir kálgarðarnir og túnblettirnir við sum
kotin, en fram undan var sá tími, er athafnamenn gerðust um-
svifamiklir jarðræktarmenn, og ég veit, að þótt gamli tíminn sé
eins og lokuð bók fyrir ungu fólki nú, hafi þó sumt í þeirri fylk-
ingu heyrt nefnd stórbýlin Rauðará og Laufás. Nú er mest allt
farið undir hús, götur og torg, en þó ekki allt, því að það var þar
sem Pétur Hjaltested úrsmiður ræktaði sín stóru og miklu tún,
er nú er almenningsgarðurinn Miklatún. Og höfuðstaður okkar
var fallegur bær, líka á þessum löngu liðna tíma, með græn tún