Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1977, Blaðsíða 73

71
„Þú elskar fold, sem barn þig bar
hjá bláum mar,
þú henni gefur hjarta þitt
og hún þér sitt“.
Svo ungur var ég þá, að ég vissi ekki, að þetta erindi var úr
kvæði föður míns til Eiríks Magnússonar í Cambridge, vinar hans.
En þetta og annað greyptist inn í barnshugann — og gleymdist
aldrei. Og hið sama var um sum erindi eða brot úr erindum úr
Ijóðum Norðurlandaskálda, er síðar slæddust með, — en alltaf eitt-
hvað fagurt, umhugsunarvert, þroskandi.
Ég nefni sem dæmi erindi úr dönsku kvæði, sem varð mér svo
hugstætt, að það gleymdist aldrei, og varð mér oft umhugsunar-
efni á langri ævi og er svo enn í dag:
„Hvad her vi elsker ejes kun pá borg,
pá uvis frist, — sá er naturens orden,
og vil du være fri for savn og sorg,
da má du intet elske her pá jorden.
Men sorgen er den dunkle engels hánd,
der lutrer hvad dig jordisk kjært er vorden —
og tvinger mod det evige din ánd, —
og derfor má du elske her pá jorden“.
Ljómi þessarar perlu, sem barst mér þannig ungum í hendur,
hefir haldist alla ævina, og þann ljóma vildi ég varðveita, og þess
vegna hefir aldrei flögrað að mér, að grafast fyrir um höfundinn
og kvæðið allt. Mér nægði þetta erindi.
„Litlu ljóðakverin“.
Mér varð það ljóst síðar meir, að það, sem skráð var í gömlu
vísnabókina mína, átti sinn þátt í því, að hugurinn hneigðist í
bernsku til ljóðalesturs og aðdáunar á Ijóðum, þótt þar rynnu
vitanlega margar fleiri stoðir undir, og má þar til nefna, að ljóð
voru lærð og sungin x barnaskólunum, úr Sönglagaheftum Jónasar
Helgasonar og Skólaljóðum Þórhalls Bjarnarsonar, síðar biskups.
Og einhvern veginn var það svo, að ég lærði ljóð, sem ég hreifst
af nærri fyrirhafnarlaust og mörg hver urðu dýrmæt og héldust