Skessuhorn - 20.12.2022, Síða 81

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2022 81
Óðinn Sigþórsson
odinn@fastnes.is
Þórarinn Halldór Óðinsson
thorarinn@fastnes.is
Borgarbraut 57 • Sími: 497-0040
Nes fasteignasala sendir óskir um
gleðilega hátíð og þakkar viðskiptin á árinu
eða hann með mér,“ segir Villi
hlæjandi. Þetta var í gamanleik­
ritinu Ingiríður Óskarsdóttir (eða
Geiri Djók snýr heim eftir all­
langa fjarveru) eftir Trausta Jóns­
son, sem frumsýnt var í Borgarnesi
árið 1985. Þá bjó Villi á staðnum
og hafði farið að starfa þar við
pípulagnir hjá Hitaveitu Akraness
og Borgarfjarðar sautján ára gam­
all nokkrum árum áður. „Leikritið
var sýnt í félagsheimilinu sem nú
er Óðal og ég lék þarna lítið hlut­
verk, karakter sem hét Guðmundur
eyrnaskjól,“ segir hann. Leikritið
sló met í aðsókn í Borgarnesi og
farin var leikferð til Reykjavíkur
líka. Ég lék líka í Við borgum ekki,
við borgum ekki sem var líka farsi.
Ég fór þar með ein fjögur hlutverk.
Einu sinni fór ég t.d. út sem lög­
regluþjónn og kom nánast sam­
stundis inn aftur sem herlögreglu­
þjónn. Þá beið Jóhanna Björns­
dóttir á bak við með gerviskegg og
nýja húfu og málið var leyst. Þetta
var skemmtilegt fólk og skemmti­
legur tími.“
Hitaveitan lögð
Það voru sögulegir tímar þegar
verið var að leggja hitaveitu í hús í
Borgarnesi og á Akranesi um 1980.
„Við settum upp hemlagrindur við
inntökin. Áður kyntu flestir með
olíu,“ segir Villi. „Ég fór líka út á
Akranes til að setja saman grindur
og setja þær upp. Svo lá leiðin aftur
í Borgarnes,“ segir hann. „Ég kom
held ég í næstum hvert einasta hús í
báðum bæjunum á þessum árum og
það var skemmtilegast að hitta og
tala við fólkið,“ segir hann brosandi.
Grænland
Villi fékkst líka við rútubíla­
akstur fyrir Sæmund Sigmunds­
son eftir að hafa tekið meirapróf
árið 1988. Meðal verkefna hans var
að keyra skólabörn. En það æxl­
aðist svo að hann kláraði aldrei að
læra pípulagnir. Samt hefur hann
mikið unnið við slíkt og er nýkom­
inn frá Nuuk á Grænlandi þar
sem hann tengdi gólfhita í nýjum
skóla. Hann vann verkið einn á sex
vikum; var fenginn í það af Grétari
Leifssyni verkfræðingi sem þekkti
vinnubrögð hans. „Hann vildi að
þetta yrði almennilega gert og ekki
kastað til hendi. Mér fannst þetta
spennandi, en hefði aldrei nennt
þessu hefði verkið til dæmis verið
á Höfn í Hornafirði,“ segir Villi.
„Það voru danskir pípulagninga­
menn sem lögðu í skólann, en ég
sá einn um þennan verkþátt og
setti upp gólfkistur í þennan 1800
fm skóla. Menn trúðu því ekki að
einn maður frá Íslandi myndi klára
þetta. Þetta voru tvær þriggja vikna
tarnir og í millitíðinni fórum við
Elizabeth í tvær vikur til Ítalíu í frí,
það var mjög indælt.“
Félagslega hliðin
Það er augljóst af frásögn Villa að
hann hefur alltaf átt auðvelt með
samskipti og hefur gaman af fólki.
Þegar hann flutti á sínum tíma
í íbúð sína í Sigluvogi í Reykja­
vík tók hann sig til og kynnti sig
fyrir íbúum götunnar og stofn­
aði félag sem stóð fyrir götumark­
aði og fleiru. „Þarna var ég kallaður
bæjar stjórinn,“ segir hann. „Það var
fólk þarna sem hafði ekki hugmynd
um hverjir aðrir byggju í götunni,
en ég fór bara í húsin og kynnt­
ist því,“ segir hann. Í dag vinnur
hann heilmikið sem leiðsögumaður
meðfram pípulögnunum. Þar hittir
hann fjölda manns og það reynir
líka mikið á samskiptahæfnina, eins
og hver sá veit sem farið hefur í ein­
hvers konar hópferðir.
En hvernig kom það til að hann
fór að vinna við leiðsögn? Honum
vefst tunga um tönn. „Eftir að ég
tók meiraprófið keyrði ég litla rútu
eitt sumar hjá fyrirtækinu Kjartan
og Ingimar og þvældist um landið
í tjaldferðum fyrir frönsku ferða­
skrifstofuna Nouvelle Frontiere.
Leiðsögumennirnir voru gjarnan
strákar sem voru búnir að mennta
sig í náttúrufræði, til dæmis jarð­
fræði. Einn þeirra var t.d. Ármann
Höskuldsson jarðfræðingur. Ég
lærði mikið í jarðfræði á þessum
ferðum og líka mikið í tungu­
málum,“ segir Villi. Hann vann
líka um tíma fyrir austurríska
ferðaskrifstofu og heilmikið fyrir
hollensku ferðaskrifstofuna Askja
Reizen. „Þeir vildu bara fá mig
aftur og aftur,“ segir hann.
Leiðsögumaðurinn Villi
Villi segir leiðsögumanns/ ökuleið­
sögumanns­ og rútubílstjóra starfið
hafa verið stóran hluta af lífi sínu.
„Við Pétur Eggerz leikari og leið­
sögumaður vorum búnir að vera
mikið saman í hvatahópum eitt
haustið. Við höfum báðir mikla
tilfinningu fyrir íslenskri tungu,
þó að leiðsögnin fari oftast fram á
erlendum tungumálum. Einhverju
sinni vorum við eitthvað að leika
okkur með málshætti. Þá varð til
„Pétur má ef duga skal“ og „Villi
er allt sem þarf.“ Okkur fannst
Iceland on a line.
Ræðulið JCI í Borgarnesi ásamt þjálfara sínum. Myndin er líklega frá 1985.
Framhald á næstu opnu