Skessuhorn - 20.12.2022, Síða 87

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2022 87
Snæfellsbær sendir lesendum Skessuhorns og öðrum Vestlendingum
hugheilar jólakveðjur með ósk um farsæld á nýju ári.
Þökkum samskiptin á árinu sem er að líða.
Gleðilega hátíð
mér minnisstætt að það blasti við
allt annað ástand, gróður var ekk­
ert kominn af stað, allt grátt og
ekki stingandi strá,“ segir hún. „En
ég fann það þegar ég kom norður
hvað ég hafði verið í gagnlegu námi
á Hvanneyri. Ég lærði þar vélfræði
og allskonar gagnlega hluti varð­
andi viðgerðir sem ég nýtti mér
ágætlega, gat bæði notað rafsuðu­
og logsuðutæki og bjargað mér
með ýmsar smáviðgerðir.“ Álf­
heiður vann heima hjá foreldrum
sínum um sumarið og fór svo á
sláturtíð á Sauðárkrók um haustið.
Síðan gerðist hún fjármaður hjá
bróður sínum í Kollafjarðarnesi
á Ströndum um veturinn. En þá
var kominn tími til að halda áfram
menntaveginn.
Danmörk – mölin rökuð
Í þetta sinn fór Álfheiður ásamt
vinkonu sinni í bútækninám við
Vejlby landbrugsteknikerskole við
Árósa í Danmörku. Þar var tveggja
ára landbúnaðartækninám sem
skiptist í jarðræktar­, húsdýra­ og
rekstrar svið. „Ég valdi húsdýrin,“
segir hún. „Við kunnum mjög
vel við okkur. Skólastjórinn vildi
að við færum á dönsk bú í nokkra
mánuði áður en skólinn byrjaði til
að komast inn í tungumálið. Svo
við fórum út 1. maí og unnum um
sumarið sín á hvorum bænum. Hún
fór á skólabúið og ég á næsta bæ
þar sem var dásamlegt fólk sem ég
hélt sambandi við alla tíð. Þau hétu
Dorothea og Tage. Þarna var kúa­
búskapur, um sextíu Jersey kýr sem
eru frekar smáar og gefa feita mjólk,
eina þá bestu sem hægt er að fá.
Þetta eru afar skemmtilegir gripir
með gott lundarfar. Þarna var áber­
andi snyrtilegt bú og röð og regla
á öllu,“ segir hún brosandi. „En
það var engin lognmolla. Það var
byrjað klukkan sex á morgnana og
ef ég kom eina mínútu yfir sex var
mér sagt að ég væri sein. Klukkan
átta var farið inn í morgunmat og
svo unnið fram að hádegi. Eftir
matinn gat maður lagt sig, en
klukkan eitt var aftur farið út að
vinna. Svo mjólkaði ég kvöldmjalt­
irnar og Dorothea eldaði. Hún var
með stóran matjurtagarð þar sem
var mikið af allskonar grænmeti og
berjum og ef laus stund var reytti
ég illgresi. Snyrtimennskan var slík
að ef það komu hjólför í planið var
mölin rökuð,“ segir Álfheiður.
Sextíu prósenta
verðbólga
Í ágúst var svo fornámskeið sem
þær vinkonurnar sóttu á vegum
skólans. „Þetta var nokkurs konar
þriggja vikna upprifjunarnámskeið.
Flestir nemendurnir voru strákar
sem höfðu verið að gegna herþjón­
ustu en síðan fjölgað nemendum
þegar námið hófst seinnipartinn í
ágúst,“ segir Álfheiður. „Sumarið
milli skólaáranna fóru nemendur
í verknám og ég fór í fjórar vikur
á minkabú nálægt Vejle á Jótlandi,
það var eitt stærsta bú Danmerkur
á þeim tíma. Síðan lá leiðin yfir að
Trollesminde á Sjálandi þar sem þá
var rannsóknarbú á vegum ríkisins
og m.a. stundaðar fóðurrannsóknir
á ýmsu búfé.“
Námið kláraðist svo í febrúar­
lok 1981. Á þessum tíma var þetta
nám ekki lánshæft, en vinkonurnar
börðust fyrir því að svo yrði og
það tókst á endanum. „En ég hefði
betur sleppt því, á þessum tíma
var brjáluð verðbólga á Íslandi og
ég hef aldrei borgað örfáar krónur
jafn dýru verði og þurfti líka hvort
eða er að vinna með náminu. Verð­
bólgan var nálægt 60% á þessum
tíma,“ segir Álfheiður. Vinkon­
urnar sigldu svo heim með Detti­
fossi frá Kaupmannahöfn og
voru fjóra sólarhringa á leiðinni.
„Við borðuðum þar með yfir­
mönnunum en spiluðum við háset­
ana. Þá sá maður vel hversu mikil
stéttaskipting ríkti í öllum aðbún­
aði um borð.“
Noregur og heim
að Hólum
Þegar heim kom frá Danmörku
langaði Álfheiði mest þangað aftur.
En leiðin lá til Noregs, í janúar
1982. Þangað fór hún til að læra
meira um loðdýrarækt eftir að hafa
skrifað lokaverkefni sitt á Vejlby um
þá búgrein. Hún vildi læra meira
og fór í námsdvöl að Ási í Nor­
egi gagngert til að læra loðdýra­
rækt. Þar er norski Landbúnaðar­
háskólinn til húsa og Magnús B.
Jónsson skólastjóri á Hvanneyri
var búinn að koma henni í sam­
band við aðal prófessorinn þar í
loðdýrarækt. „Það var samið um
að ég ynni á skólabúinu og fylgdi
ferlinu í minka­ og refaræktinni í
eitt ár auk þess að sækja ákveðna
námsáfanga,“ segir Álfheiður. „Um
vorið fékk ég svo vinnu sem flokks­
stjóri hjá sveitarfélaginu í sex vikur
og fór síðan í sumarafleysingar á
skólabúinu. Um haustið lærði ég
síðan skinnaflokkun og skinna­
verkun. Starfsfólkið sem vann á
rannsóknarbúum skólans var að
stórum hluta ungt fólk milli tvítugs
og þrítugs og við ferðuðumst tölu­
vert saman, gengum t.d. á skíðum
fram í maí. Ég náði meira að segja
að taka þátt í 60 km skíðagöngu og
labba á Galdhøpiggen sem er hæsta
fjall Noregs. Svo skrapp ég til Dan­
merkur til að heimsækja vini mína
frá Vejlby. En áður en ég fór heim
hafði Jón Bjarnason skólameist­
ari á Hólum boðið mér starf við
uppbyggingu loðdýraræktar við
skólann. Svo ég fór beint þangað
og man að þá var þar svakalegur
snjór! En eftir þetta var ég viðloð­
andi Hóla í ein tíu ár. Það var góður
tími,“ segir hún og brosir.
Ekkert hús fyrir dýrin
Álfheiður fór til starfa á Hólum í
janúar 1983, en ákvað sumarið 1986
að ná sér í meiri menntun og skráði
sig í BS nám í búvísindum á Hvann­
eyri. „Ég fékk leyfi frá Jóni skóla­
meistara til að fara í námið en halda
stöðunni við skólann og keyrði nán­
ast allt haustið um helgar norður á
Hóla til að vinna. Þar kenndi ég,
vann við skinnaflokkun og var ráðu­
nautur. En svo sá ég að ef ég ætl­
aði ekki að falla í náminu yrði ég að
minnka vinnuna. Ég fór þó alltaf á
sumrin norður til að vinna en hætti
að vera bústjóri yfir loðdýrabú­
inu eftir að hafa verið þar í fjögur
ár og komið því á koppinn. Það var
ekki bara skólinn sem var að byggja
sér bústofn þarna heldur höfðu
bændur fyrir norðan keypt mis­
mikið af dýrum. En þetta verkefni
fól ýmsar áskoranir í sér, svo sem að
þegar dýrin komu í apríl 1983 var
ekki búið að reisa húsið yfir þau.
Svo við urðum að hugsa í lausnum
og útbjuggum gamlan bragga til
bráðabirgða,“ segir Álfheiður.
Örlagaríkt
hestamannamót
Segja má að dvölin á Hólum hafi
reynst örlagaríkari en fyrir var
séð. Þar var Álfheiður með hesta
og sumarið 1986 brá hún sér á
hestamannamót á Gaddastaða­
flötum. Þar var ungur maður með
vinum sínum, Þórarinn Sigurðs­
son úr Borgarnesi og varð þeim
vel til vina. Hjá Álfheiði var þá
fyrirhugað að fara í námið á
Hvanneyri, en hann var á leið til
Darmstadt í Þýskalandi til náms í
mælingaverkfræði. Svo ef meira
ætti að verða úr þessu var ljóst að
ekki yrði auðvelt um miklar sam­
vistir. En þau ákváðu að halda
sínu striki og næstu þrjú árin voru
þau í fjarbúð með gagnkvæmum
heimsóknum.
Menntaskólanemar úr MA í plöntun á Hólum í Hjaltadal um 1990. Seðla-
bankastjóri annar frá vinstri með rauðan plöntustaf.
Fóðurgerð á Hólum 1983.
Í góðu yfirlæti í garðinum hjá „Opa og Oma“ í Darmstadt. Allir fengu að taka þátt
í vorverkunum.
Framhald á næstu opnu