Skessuhorn - 20.12.2022, Síða 112

ÞRIÐJUDAGUR 20. DESEMBER 2022112
Sólrún Ósk Aðalsteinsdóttir er
fædd og uppalin á Akranesi þar sem
hún býr enn þann dag í dag ásamt
eiginmanni sinum, Val Bjarnasyni.
Saman eiga þau tvo syni, þá Aðal­
stein Bjarna 25 ára og Viðar Ás
18 ára. Sólrún útskrifaðist í síð­
ustu viku sem sjúkraliði frá Fjöl­
brautaskóla Vesturlands á Akranesi
en hún tók ákvörðun um að fara
aftur í nám eftir 30 ára námshlé. Þá
ákvörðun tók hún þegar hún missti
vinnu sína hjá Speli þegar ríkinu
voru afhent Hvalfjarðargöngin og
veggjald í framhaldinu lagt niður.
Í dag vinnur Sólrún á Dvalarheim­
ilinu Höfða og segir starfið í senn
fjölbreytt og gefandi.
Starfið lagt niður
Sólrún starfaði í 14 ár hjá Speli
þar sem hún sat á vöktum sínum í
gjaldskýlinu við Hvalfjarðargöngin
og rukkaði þá sem áttu leið um
göngin um veggjald. „Ég byrjaði
2005 að starfa við göngin og vann
þar vaktavinnu. Maður kynntist
í rauninni fullt af fólki í gegnum
lúguna en það eru mjög margir á
Vestur landi sem t.d. sækja vinnu á
höfuðborgarsvæðið. Ég kunni mjög
vel við mig þarna í litla húsinu sem
reyndar leynir á sér þegar maður
kemur inn í það. Ég var einhvern
tímann spurð hvort það væri kló­
sett þarna inni, ég svaraði því til að
ég væri ekki hrifin af því að vinna
á klósettlausum stöðum,“ segir Sól­
rún og skellir upp úr.
„Árið 2018 voru göngin svo
afhent ríkinu og starfið sem ég var
í lagðist þar með niður. Gjaldið í
göngin lagðist af í september og
þar með starfið mitt líka, þá fór
maður að hugsa hvað maður ætl­
aði nú eiginlega að gera í lífinu.
Ég spurði sjálfa mig hvort ég gæti
hugsað mér að starfa á dvalarheim­
ilinu eða á sjúkrahúsinu á Akranesi.
Í framhaldinu prófaði ég að sækja
um á báðum stöðum. Það má segja
að þau á dvalarheimilinu hafi verið
á undan að ná mér,“ segir Sólrún
hlæjandi.
Sjúkraliðanámið kallaði
„Ég tók eiginlega þessa ákvörðun
um að fara í sjúkraliðann strax
þarna í byrjun september og fór
að skoða á netinu hvað þetta væri
langt nám. Ég sá að námið var um
þrjú ár og ákvað að slá til. Ég fór
að vinna á Dvalarheimilinu Höfða
og tók eitt og eitt fag meðfram
vinnunni til að létta undir en mér
finnst þetta eiga vel við mig og ég
sé alls ekki eftir þessari ákvörðun.
Þetta var í rauninni í fyrsta sinn í
lífinu sem ég leiddi hugann að því
að starfa í þessum geira. Þarna
fannst mér þetta vera það eina sem
kom til greina og ég leiddi hug­
ann ekki að neinu öðru, þetta var
það fyrsta sem kallaði á mig,“ segir
Sólrún og bætir við að starfið henti
skapgerð hennar vel. „Ég er mjög
róleg manneskja. Ég er rosalega
þolinmóð og skipti eiginlega aldrei
skapi. Ég er alltaf í góðu skapi og
samstarfsfélagar mínir hafa sagt við
mig: „Það getur ekki verið Sólrún
að þú sért alltaf í svona góðu skapi“.
En það er bara þannig og maðurinn
minn getur alveg vottað um það,“
segir Sólrún glettin.
Félagslegi þátturinn
vegur mikið
Sólrún segir starfið fjölbreytt en
félagslegi þátturinn er mjög stór.
„Það er svo skemmtilegt við þetta
starf hvað maður kynnist mörgu
fólki. Bæði fólkinu sem maður
er að vinna með og heimilisfólki
Höfða ásamt aðstandendum þess.
Mér finnst í rauninni bara gaman
að tala við fólkið í vinnunni og jafn­
vel fíflast aðeins í því, svona á góð­
látlegum nótum samt. Ein sagði við
mig um daginn: „Veistu það Sól­
rún, mér þykir svo vænt um þig,“ og
maður finnur fyrir svo mikilli hlýju.
Maður upplifir mikla væntumþykju
og þakklæti, þetta er svo gefandi.“
Lokaprófin erfiðust
Sólrún er í dag 48 ára en hafði
ekki verið í skóla síðan hún fór út á
vinnumarkað 16 ára gömul. Þegar
hún hóf nám í sjúkraliðanum hafði
hún því verið 30 ár á vinnumark­
aði og skólakerfið búið að þróast
og breytast síðan hún sat síðast á
skólabekk. „Ég tók þetta bara eins
og þetta kom fyrir og var í fullu
námi í fjórum til fimm áföngum á
önn. Ég kláraði náttúrulega bara
grunnskóla á sínum tíma og fór
svo beint að vinna þegar ég var
16 ára. Þetta gekk samt frekar vel
má segja, það erfiðasta sem ég geri
er samt að fara í lokapróf. En það
var eitthvað sem ég þurfti að gera í
hjúkrunaráföngunum sem eru sér­
greinar en það voru engin lokapróf
í öðrum áföngum, heldur hluta­
próf á netinu. Ég er nokkuð viss
um að það megi kalla þetta próf­
kvíða en ég hef verið svona síðan ég
var í grunnskóla, fundist erfitt að
fara í próf. Mér tókst samt að fara í
gegnum þetta þó ég hafi ekki verið
að fá topp einkunnir á prófunum,
en verkefnin yfir önnina toguðu
lokaeinkunnina upp,“ segir Sólrún.
Kom ekki upp orði
„Í einu lokaprófinu fraus ég gjör­
samlega. Ég náði að klára krossana
en gat ekki skrifað eitt einasta orð.
Þegar ég gekk út úr því prófi vissi
ég alveg að ég hafði ekki náð því,
ég hafði svarað svo fáum spurn­
ingum.“ Sólrún fór í endurtektar­
próf en fékk að ráða hvort það yrði
munnlegt eða skriflegt. „Upphaf­
lega ætlaði ég að taka það munn­
lega en svo varð ég að sjálfsögðu
líka stressuð fyrir því þegar nær
dró. Ég ákvað að reyna aftur skrif­
lega þegar upp var staðið, þá gekk
þetta betur.
Maður gerir svo miklar kröfur
til sjálfs síns, ég varð svo reið og
svekkt út í sjálfa mig þegar ég gekk
út úr prófinu í fyrra skiptið að ég
fór bara heim og undir sæng. Á
svona stundum fattar maður hvað
maður gerir miklar kröfur til sjálfs
síns í náminu,“ segir Sólrún.
Fékk góðan
stuðning heima
Sólrún hafði litla trú á sjálfri sér
þegar hún byrjaði í náminu. „Ég hef
gert lítið annað en að læra síðast­
liðin tvö og hálft ár. Ef ég var heima
þá var ég að læra en ég fékk rosa­
lega góðan stuðning heima fyrir.
Þetta er mjög mikið og eftir þessa
reynslu lít ég sérstaklega upp til
fólks sem er með ung börn, heimili
og líka í námi. Ég dáist að fólki sem
getur þetta allt saman því þetta er
rosaleg vinna.
Ég þurfti náttúrulega að byrja
á því að læra hvernig maður á að
læra. Maðurinn minn hélt í byrjun
að hann þyrfti að aðstoða mig við
hvert einasta verkefni þegar ég byrj­
aði í náminu, ég hafði ekki meiri trú
á sjálfri mér en það. En þegar upp
var staðið þurfti ég voðalega litla
aðstoð og ég gerði verkefnin mín
sjálf,“ segir Sólrún með stolti.
Fjölbreyttur hópur
í sjúkraliðanum
Sólrún segir sjúkraliðanema vera
á öllum aldri en hún var ekki elst í
sínum útskriftarhópi. „Þetta er mjög
blandaður aldur sem er í sjúkraliða­
náminu og hópurinn sem var að
útskrifast núna má segja að hafi verið
nokkuð jafn í aldurshlutfalli, þ.e. eldri
og yngri nemar. Enginn nemandi var
undir 23 ára og svo eru meira að segja
tveir karlmenn í hópnum. Mér finnst
æðislegt að karlmenn séu að sækjast
í þetta nám en meirihluti sjúkraliða
eru konur. Mér finnst vanta að það
séu fleiri karlmenn í starfsstéttinni til
að jafna þetta aðeins út.“
Kynnist ýmsu í náminu
Sólrúnu líkaði starfsnámið á sjúkra­
húsinu vel og íhugaði í smá stund
að skipta um vinnustað. „Námið er
hannað þannig að þú getir sinnt því
með vinnu. Dreifnámið er byggt
þannig upp að maður lærir heima,
svo fer maður einn eða tvo daga í
mánuði í svokallaða staðlotu og þá
ertu í skólanum frá klukkan 9 til 16.
Ég var í 60% vinnu á Höfða með
náminu og ég stefni á að halda því
áfram. Námið leiðir mann samt
um víðan völl svo maður fékk að
kynnast fleiri störfum. Ég var t.d. á
sjúkrahúsinu síðasta sumar í starfs­
námi, og í vinnustaðanámi á blóð­
og krabbameinsdeild Landspítal­
ans. Mér líkaði mjög vel á sjúkra­
húsinu hérna á Akranesi og var
jafnvel að spá í að færa mig þangað,
en fór svo að hugsa um hversu
mikið ég myndi sakna samstarfs­
fólksins á Höfða og þeim sem þar
búa. Svo ég ætla að staldra þar við
aðeins lengur en ég verð búin að
vinna þar í fjögur ár næstkomandi
febrúar. Mér hefur líka verið boðin
sjúkraliðastaða þar eftir útskrift. Ég
var smá stressuð að fá ekki sjúkra­
liðastöðu eftir útskrift. Við erum
nefnilega átta starfsmenn á Höfða
sem erum að klára sjúkraliðanámið
núna,“ segir Sólrún.
Hélt veglega
útskriftarveislu
Sólrún ákvað að halda veglega
veislu til að fagna útskrift sinni
en erfitt var að bíða eftir ein­
kunnum fram á síðustu stundu.
„Ég fékk einkunnirnar bara degi
fyrir útskriftina sjálfa. Það var mjög
erfitt að bíða eftir þeim, maður vill
bara vita strax hvort maður hafi náð
öllum áföngunum. Ég hélt svo að
sjálfsögðu veglegt útskriftarpartý
um kvöldið. Á útskriftardaginn
fór ég líka í förðun og allan pakk­
ann, eldsnemma um morguninn
svo það var öllu til tjaldað. Svo var
bara athöfnin sjálf um hádegið og
partý um kvöldið,“ segir Sólrún
sem fagnaði áfanganum vel með
ættingjum og vinum. „Að lokum
langar mig að koma því á framfæri
að allir námsfélagarnir hafi verið
frábærir og vill skila til þeirra góðri
jólakveðju ásamt jólakveðju til allra
ættingja og vina.“
sþ
Ákvað að fara í nám eftir 30 ára námshlé
Rætt við Sólrúnu Ósk Aðalsteinsdóttur sem er nýútskrifaður sjúkraliði
Sólrún Ósk Aðalsteinsdóttir ákvað að fara í skóla og læra sjúkraliðann eftir að hafa misst starf sitt hjá Speli í september 2018.
Ljósm. sþ.
Sólrún fékk mikla aðstoð heima fyrir á meðan á náminu stóð. Hér er hún ásamt
eiginmanni sínum, Val Bjarnasyni og sonum þeirra tveimur, Aðalsteini og Viðari.
Ljósm. aðsend.
Sólrún tilbúin í útskriftarkjólnum með húfuna. Ljósm. aðsend.