Úrval - 01.12.1952, Page 20

Úrval - 01.12.1952, Page 20
18 ÚRVAL okkur á þetta. Stundum birtist þessi verndargripatrú í hinum fáránlegustu myndum. 1 sýn- ingarskápum safna má stund- um sjá — mér liggur við að segja stoppaða villimenn — sem eru svo þaktir smáhlutum að ekki er nálinni niður stingandi. Við hvítu mennirnir horfum gegnum glerið í sýningarskápn- um og brosum að galdramann- inum. Hjátrú, segjum við. Heimskuleg hjátrú, segja sum- ir. En hjátrú er aðeins orð, það er engin skýring. Nei, hug- myndin um mátt dauðra smá- hluta er trú frumstæðra manna, og hún er óbifanleg. Stundum er trúin á dauða hluti sameign fjöldans. Heilir ættflokkar eru sammála um að einn eða annar dauður hlutur sé þeim heilagur — það getur verið steinn, tré, kofi eða hvað sem er. Vísindin sem allt vilja binda í kerfi kalla þessa frum- stæðu trú fetich (skurðgoða- dýrkun). Stundum mega menn ekki snerta einhvern dauðan hlut eða vera á einhverjum til- teknum stað. Ef bannið er brot- ið eiga menn á hættu að missa lífið; þetta kallast tahu (bann- helgi). Loks er enn ein notkun dauðra hluta, sem mjög hefur tíðkast á öllum menningarstig- um. Ég á hér við þá muni sem lagðir eru í gröf með látnum mönnum. Hinn dauði þurfti að hafa eitthvað með sér í gröf- ina. Hversvegna? Fyrst og fremst vegna þess að flestar frumstæðar þjóðir ímynduðu sér að dauðinn væri upphaf ferðar, er lyki einhversstaðar þar sem hinn látni fengi sama- stað. Hjá egyptum sjáum við gleggst dæmi þess að lagðir eru 1 gröfina allskonar munir sem ætla má að létt geti hinum látna ferðina: vagnar, bátar, hestar, ferðaföt og matur, og með því að ferðalangurinn getur Ient í hættum, fær hann með sér vopn, boga, örvar, skildi og stríðsaxir og auk þess fjöl- marga verndargripi til verndar gegn óhöppum. En þegar hinn látni kemur á áfangastað er gott fyrir hann að hafa í kring- um sig hluti sem hann átti og notaði í lifanda lífi svo að hann þurfi ekki að afla sér nýrra, sem gæti verið erfitt eða jafn- vel ógerlegt. Hinn dauði fær þannig með sér í gröfina svo mikið af allskonar munum, sem hann átti í lifanda lífi og hon- um þótti vænt um, að erfitt getur orðið að koma þeim fyr- ir, og þá er gripið til þess ein- falda ráðs að brjóta þá og hlaða brotunum þannig að meira rúmist í gröfinni. Þetta ráð sýnir okkur greinilega, að hinir dauðu hlutir voru á ein- hvem dularfullan hátt taldir lifandi. En við greftrunina áttu peir a'ö deyja og rísa síðan upp aftur með eiganda sínum. Ur því að þeir áttu að deyja gerði ekkert til þó að þeir væru brotnir, þeir yrðu áreiðanlega heilir þegar þeir risu upp aft-
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116

x

Úrval

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.