Úrval - 01.02.1956, Side 67

Úrval - 01.02.1956, Side 67
J>að er margt; líkt með barninu <>g öld- ungnum, segir gömul kona, sem lýsir ]>ví hvernig það er — Að verða gamalL Grein úr „Vi“, eftir Gunhild Tcgen. HVERNIG er að verða gam- all? spyr maður í hugs- unarleysi einhvern, þegar hann fyllir háan tug. Eða ef til vill ;sagði ég: „Hvernig er að verða sjötug?" Gamla konan leit á mig og brosti. „Ef þig langar til að vita það, þá komdu seinna. I dag á ég afmæli og það er lít- ið næði.“ Ég kom seinna. Við sátum í sófanum með kaffibakkann á sporöskjulagaða sófaborðinu frá bernskuheimili hennar. Það var hún sem talaði. „Já, ég er að verða gömul. Það finnast mörg merki þess önnur en daga- og ártal. í dag eru 99 ár síðan faðir minn fædd- ist —- ég man enn afmælisdag- inn hans, en þó auðvitað ekki á sama hátt og fyrr. Það er sagt um háaldrað fólk, að það gangi í barndóm. Það er rétt, að afturförin gerir okkur lík börnum. Við glötum þeirri leikni, sem við áunnum okkur í byrjun lífsins með látlausri æf- ingu og þjálfun. Nú reitir tím- inn af okkur þessa leikni hægt en örugglega. Undrandi veitir maður því athygli, að orð Pré- dikarans og veraldarvizkunnar eru rétt: maður verður bam að nýju í óhugnanlegri skop- stælingu á fálmi barnsins: vax- andi klaufaháttur í stað vaxandi leikni barnsins. Ég glopra nú úr höndum mér oftar en áður. Hendurnar hafa glatað næmi sínu og lipurð. Skeiðin dettur á gólfið, þegar ég ætla að taka hana. Gröm í lund verð ég að beygja mig nið- ur til að taka hana upp. En það er erfiðara að beygja sig en áður og tekur lengri tíma. Öll störf mín ganga hægar. Sama máli gegnir um minnið. Mannanöfn fara í felur, og ég þarf lengi að leita að orðrun, sem áður lágu mér laus á tungu. Hvað heitir læknirinn, sem bjargaði lífi dóttur minnar? Hvernig hef ég getað glejnnt því? Ég verð að grafa það upp — fara á spítalann og spyrja þar . . . Það tekur tíma. En ég lofaði honum bók. Hann get- ur ekki vitað að ég hafi ekki gleymt loforði mínu, heldur að- eins nafni hans. Hin daglegu störf ganga greiðar, þau eru venjubundin — heimilisstörfin minna á sig:
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Úrval

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.