Úrval - 01.08.1956, Side 78

76
ÚRVAL
lingsins og setti æðaklemmur á
þær báðar. Því næst skar hann
þær í sundur. Næst dró hann
þræði á þrem stöðum í mynni
hvorrar æðar um sig og strengdi
þá, þannig að æðaendarnir urðu
þrístrendir. Æðaendarnir voru
síðan látnir mætast, þannig
að innveggir þeirra snert-
ust; ef þeir féllu ekki vel
saman, mundi blóðið storkna
í stað þess að renna óhindrað
gegnum samskeytin.
Nú gat dr. Crile byrjað að
sauma æðarnar saman þannig
aðsamskeytin yrðu ,,vatnsheld“.
Vegna hinnar þrístrendu lögun-
ar æðamunnanna, hafði hann
þrenn bein samskeyti til að
sauma saman. En þau voru ekki
löng: hver um sig þriðjungur
af ummáli æðar, sem ekki var
nema þrír millimetrar í þver-
mál. Á hverjum þessara þriggja
samskeyta varð hann að taka
tólf spor.
Hitamolla ágústnæturinnar
hafði lagzt eins og líkblæja yfir
skjannabjarta skurðstofuna.
Öllum viðstöddum var ljóst, að
á hverri mínútu gátu orðið ein-
hver þau mistök við þessa
vandasömu aðgerð, sem ríða
myndu sjúklingnum að fullu. Dr.
Crile byrjaði nú á saumaskapn-
um, sem allt valt á að vel tækist.
Fáum er gefinn sá mikli hæfi-
leiki, sem þarf til þess að verða
góður skurðlæknir; og enn færri
þroska og þjálfa þann hæfileika
með sér til hins ýtrasta. Joseph
Miller var svo lánsamur, að
lenda í höndum slíks manns
þessa nótt. Þegar dr. Crile hafði
lokið við að sauma saman æð-
arnar, tókum við æðaklemmurn.
ar af og blóðið úr slagæð Sams
byrjaði að renna inn í bláæð
Josephs. Með hverri gusu sem
hjarta Samt spýtti, óx von okk-
ar um það, að samskeytin myndu
halda.
Áhrifin af blóðstreyminu inn
í æðakerfi hins deyjandi manns
voru kraftaverki líkust. Hann
kom aftur til fullrar meðvitund-
ar og ljós roði færðist í hörund
hans; hann opnaði augun og
brosti og tók að veita umhverfi
sínu athygli. Við störðum undr-
andi og heilluð á þegar líf færð-
ist aftur í þennan helsjúka mann
og rankuðum ekki við okkur
fyrr en yfirhjúkrunarkonan
sagði: „Læknir, bróðirinn er
búinn að missa meðvitund."
Allii' höfðu gleymt Sam og nú
var liðið yfir hann. Hann var
næstu því eins fölur og bróðir
hans hafði verið skömmu áður!
Við stöðvuðum undir eins
blóðgjöfina með því að loka fyr.
ir æðarnar. Samskeytin voru
skorin burtu og æðarnar hvor
um sig saumaðar saman. Því
næst var skurðunum lokað.
Enda þótt blóðstreymið stæði
aðeins í fáeinar mínútur, hafði
öll aðgerðin tekið meira en þrjár
klukkustundir. Við vorum ör-
þreytt, en innilega glöð, sann-
færð um það að hér hefði náðst
merkilegur áfangi í sögu lækna-
vísindanna.