Úrval - 01.08.1956, Side 100

98
ÚRVAL
um svo, að faðir hans hefði kom-
ið niður með skammbyssuna í
hendinni, en hann verið nógu
fljótur að segja til sin, og faðir
hans hefði síðan orðið skelfingu
lostinn yfir því, hve litlu mun-
aði að hann dræpi hann ? Og
hver vissi nema sá dagur kæmi,
að faðir hans minntist þessarar
nætur og óskaði þess, að ekkert
viðvörunarhróp hefði borizt að
eyrum hans? Páll skemmti sér
við þessa síðustu tilhugsun unz
dagur rann.
Næsta sunnudag var ágætt
veður, það var sumarblíða, þótt
komið væri fram í nóvember.
Um morguninn varð Páll að fara
til kirkju og í sunnudagaskól-
ann, eins og venjulega. Þegar
veður var gott á sunnudags-
eftirmiðdögum, sátu íbúar Kor-
delíugötunnar oftast úti á tröpp-
um og ræddu við nágrannana
eða kölluðust á yfir götuna.
Karlmennirnir létu fara vel um
sig á litfögrum sessum, sem
lagðar voru á forstofutröppuna,
en konurnar sátu í ruggustólum
á þröngum svölunum. Börnin
léku sér á götunni; þau voru
svo mörg, að gatan var líkust
barnaleikvelli. Karlmennirnir á
tröppunum — þeir voru allir á
skyrtunni og með fráhneppt
vestin —- sátu með útglennta
fætur og slapandi ístrur og
ræddu um verðlagið á vörunum
eða sögðu skrítlur um vizku yf-
irmanna sinna. Stundum litu
þeir yfir barnahópinn, hlustuðu
með viðkvæmni á hvellar raddir
æskufólksins, brostu, þegar þeir
sáu eiginleika sína koma í ljós
hjá afkomendunum, og blönd-
uðu sögurnar um stálkóngana
frásögnum af framförum sona
sinna í skólanum,dugnaði þeirra
í reikningi og þeim fjárhæðum,
sem þeim hefði tekizt að safna
í sparibaukinn. Þetta var síð-
asti sunnudagurinn í nóvember
og Páll sat allan eftirmiðdag-
inn á neðsta tröppuþrepinu og
horfði út á götuna, en systur
hans sátu í ruggustólunum sín-
urn og röbbuðu við dæturkirkju-
varðarins í næsta húsi um hve
margar blússur þær hefðu saum-
að síðustu vikuna eða hve mörg-
um vöfflum einhver hefði torgað
í síðasta félagssamsætinu. Þeg-
ar heitt var í veðri og faðir hans
var í sérstaklega góðu skapi,
bjuggu stúlkurnar til saftblöndu
handa föður sínum, og saftin
var alltaf borin fram í rauðri
könnu, sem var skreytt smellt-
um gleym-mér-ei blómum, blá-
um að lit.
Þennan dag sat faðir Páls í
efsta þrepinu og spjallaði við
ungan mann, sem var að reyna
að hugga óvært barn með því
að flytja það af einu hnénu á
annað. Þetta var ungi maðurinn,
sem Páli var daglega bent á
að taka sér til fyrirmyndar,
enda var það heitasta ósk föð-
urins, að Páll líktist honum.
Ungi maðurinn var rjóður í and-
liti, með rauðan munn og upp-