Úrval - 01.08.1956, Blaðsíða 103

VERALDARSAGA PÁLS PÁLSSONAR
101'
an leikaranna grunaði hið
minnsta, allra sízt Charley Ed-
wards. Þetta var svipað og
gömlu sagnirnar, sem gengu í
London áður fyrr, um forríka
Gyðinga, sem áttu neðanjarðar-
sali, skreytta pálmum, gos-
brunnum og daufum Ijóskerum,
þar sem glæsibúnar konur höfðu
aðsetur og sáu aldrei drunga-
lega dagsbirtu Lundúnaborgar.
Á sama hátt átti Páll sitt must-
eri í reykþrunginni borginni,
töfrateppi sitt, bláa og hvíta
miðjarðarhafsströnd, sem var
laugað eilífu sólskini.
Margir af kennurum Páls voru
þeirrar skoðunar, að ímyndun-
arafl hans hefði spilltzt af allt
of miklum skáldsagnalestri; en
í rauninni las hann aldrei neitt.
Bækurnar heima hjá honum
voru ekki þess eðlis, að þær
væru freistandi eða gætu spillt
ungum huga, og enda þótt sum-
ir kunningjar hans væru að
hvetja hann til að lesa skáld-
sögur — þá uppfyllti hljómlist-
in miklu fljótar óskir hans.Hann
þurfti aðeins að fá neistann,
hina ólýsanlegu örvun, sem gaf
ímyndunaraflinu vald yfir huga
hans, og síðan gat hann sjálfur
spunnið söguþráð og skapað
myndir. Hitt var líka jafnsatt,
að hann hafði engan sérstakan
leikhúsáhuga —• að minnsta
kosti ekki í venjulegum skiln-
ingi. Plann langaði hvorki til að
verða leikari né tónlistarmaður.
Hann þráði ekki neitt af þessu;
það sem hann þráði var að sjá,
að lifa í andrúmsloftinu, að ber-
ast með bylgjunum mílu eftir
mílu, burt frá öllu.
Hvert kvöld, sem Páll var bak
við sviðstjöldin, gerði skólann
enn viðurstyggilegri í augum
hans; auð gólfin og naktir vegg.
irnir; ósjálegir karlmennirnir,
sem aldrei voru í lafafrakka eða
með blóm í hnappagatinu; kven-
fólkið í ósmekklegum búning-
um sínum, með sínar skræku
raddir og skelfilegu alvöru, þeg-
ar um var að ræða forsetningar
sem stýrðu þágufalli. Hann gat
ekki þolað, að hinir nemendurn-
ir álitu, að hann mæti þessar
manneskjur nokkurs; hann varð
að koma þeim í skilning um að
hann liti á þetta allt sem hé-
góma og væri þarna aðeins upp
á grín. Hann átti áritaðar mynd.
ir af öllum leikurunum í leik-
flokknum. Hann sýndi skólafé-
lögum sínum þessar myndir og
sagði þeim hinar lygilegustu
sögur af náinni vináttu sinni
við þessar persónur, af kunn-
ingskap sínum við einsöngvar-
ana, sem komu fram í hljóm-
leikahöllinni, af veizlum, sem
hann hefði setið með þeim og'
blómvöndum sem hann hefði
sent þeim. Þegar þessar sögur
hættu að hafa áh-rif á áheyr-
endurna, var hann vanur að
kveðja piltana með þeim um-
mælum, að hann væri að leggja
upp í ferðalag; hann kvaðst ætla
að fara til Napoli, Kaliforníu
og Egyptalands. Og svo var
hann vanur að koma aftur