Úrval - 01.08.1956, Page 114

112
ÚRVAL
áfram fótgangandi. Hann öslaði
snjóinn meðfram brautarteinun-
um og hugsaði margt. Það var
eins og hugur hans geymdi
skýra. mynd af öllu, sem fyrir
hann hafði borið þennan morg-
un. Hann mundi eftir hverjum
andlitsdrætti bílstjóranna, sem
höfðu ekið honum, og svipmót
tannlausa. karlsins, sem hafði
selt honum rauðu blómin, sem
hann bar í hnappagatinu, manns-
ins, sem hafði selt honum far-
miðann, og allra samferðamann-
anna. á ferjunni. Heili hans, sem
gat ekki glímt við alvarlegustu
og nærtækustu vandamálin, var
önnum kafinn við að greina
þessar myndir í sundur. Þær
voru í augum hans hluti af því
ljóta í heiminum, af verkinum
í höfði hans og beiska bragðinu
á tungu hans. Hann laut niður
og tróð upp í sig hnefafylli af
snjó, en honum fannst jafnvel
snjórirm heitur. Þegar hann
líom fram á brekkubrún, þar
sem brautarteinamir voru um
sex metra fyrir neðan hann,
nam hann staðar og settist.
Nellikurnar í hnappagatinu
visnuðu í kuldanum; hin rauða
fegurð þeirra var horfin. Hon-
um varð hugsað til allra blóm-
anna, sem hann hafði séð í búð-
argluggunum fyrsta kvöldið;
þau hlutu að vera farin sömu
leið fyrir löngu. Þau lifðu aðeins
eitt dásamlegt augnablik, þrátt
fyrir fyrirlitningu þeirra á vetr-
inum fyrir utan búðargluggann.
Það virtist vera gersamlega þýð-
ingarlaust að gera uppreisn
gegn siðaprédikurunum, sem
stjórna veröldinni. Páll tók eitt
blómið varlega úr hnappagat-
inu, krafsaði holu í snjóinn og
gróf það þar. Síðan féll hann
í mók. Hann var svo örmagna,
að hann fann ekki til kuldans.
Hávaðinn í lestinni sem nálg-
aðist, vakti hann, og hann stökk
á fætur þegar hann minntist
fyrirætlunar sinnar og óttaðist
að hann myndi verða of seinn.
Hann horfði á lestina, sem færð-
ist nær, og tennur hans glömr-
uðu af kuldahrolli og skelfing-
arbros færðist yfir varir hans.
Tvisvar sinnum leit hann ótta-
sleginn í kringum sig, til þess
að ganga úr skugga um að eng-
inn sæi til hans. Þegar hann
áleit rétta augnablikið vera
komið, stökk hann. Meðan hann
var í fallinu, varð honum misk-
unnarlaust ljóst, hve heimsku-
leg fljótfærni hans hafði ver-
ið, hve óendanlega mikið hann
átti ógert. Hann sá eins og í
leiftur sýn, skýrar en nokkru
sinni fyrr, bláma Adríahafsins
og gular auðnir Alsír.
Hann fann að hann fékk
högg á brjóstið — líkami hans
kastaðist gegnum loftið, lengra
og lengra, óendanlega langt og
hratt, og limir hans urðu magn-
lausir. Síðan hurfu hinar trufl-
andi sýnir, þegar útbúnaðurinn,
sem skapaði myndirnar, eyði-
lagðist. Myrkrið færðist yfir og
Páll Pálsson hvarf í djúp hinn-
ar eilífu verðandi.