Læknaneminn


Læknaneminn - 01.10.1993, Blaðsíða 36

Læknaneminn - 01.10.1993, Blaðsíða 36
er að velja það sem ekkert verður í raun um vitað, það er enginn til frásagnar mn reynslu þessa og því getur ákvörðun um sjálsvíg tæplega talist skynsamleg. Hinsvegar má á það benda til mótvægis við þetta sjónarmið Devine, hvort þetta breyti nokkru fyrir þann sem hefur svipt sig lífi. Sá sem tekur eigið líf verður ekki til frásagnar né neinnar hugsunar um það hvort breytni hans var skynsamleg eða óskynsamleg, ólíkt annarskonar rangri breytni getur hann ekki séð eftir neinu, hann getur ekki iðrast, þar sem dauður maðiu iðrast einskis. Og þá verður spuminginn um það hvort dauðinn sé böl þeim sem deyr nokkuð áleitin. En hvað sem því líður þá liggur það ljóst fyrir að eigi sjálfsvíg að teljast skynsamlegur kostur verða menn að gaumgæfa gildi lífsins með tilliti til lífslíkna, hver er munurinn á því að eiga von á því að deyja á næstu dögum til dæmis vegna ólæknandi sjúkdóms eða eftir 30-40 ár úr elli? Langanir okkar eru mismunandi eftir kringumstæðmn og þær eru breytilegar, það sem vegur þungt í dag hefur ef til vill annað vægi á morgun. Þess vegna er það góð regla að fresta öllum meiriháttar ákvörðunum þegar menn em í tímabundnu andlegu ójafnvægi. Enda er oft talið að óskynsamleg sjálfsvíg séu iðulega framin þegar menn em í andlegu ójafnvægi. Samt sem áður verðum við að hafa það hugfast að ekkert er víst um að langanir þess sem vill deyja muni nokkum tíman breytast. Og í þesslags tilvikum verður spurt um það hvort ekki sé sjálfsagt að viðkomandi láti að löngun sinni og svipti sig lífi. Hér á læknirinn vandasamt starf fyrir höndum ef um er að ræða vilja skjólstæðingsins. TAKMARKANIR Á RÉTTIMM TEL DAUÐANS Geðlæknirinn Jerome A. Motto hefur fengist við sjálfsvíg útfrá störfum geðlækna. Hann álítur einstaklinginn hafa rétt til sjálfsvígs en bendir á að rétti þessum fylgja takmarkanir sem felast annarsvegar í því; að verknaðurinn verður að vera grundvallaður á raunsæju mati viðkomandi einstaklings og hinsvegar að tvíbentar tilfinningar séu í lágmarki. Ekki er öll lausn fundin með skilyrðum þessum, því þeim fylgja ákveðnar spumingar sem læknirinn verður að taka tillit til; hvað er átt við með raunsæi og hvemig meta menn raunsæi skjólstæðingsins? Ekki er ætlunin að fara nánar út í þetta hér, en spumingar þessar sem upp koma í starfi læknisins undirstrika það sem fyrr sagði að læknisstarfið sé að einum þræði heimspekilegt starf. Motto gerir sér grein fyrir því að takmarkanir þessar sem hann setur fram eru síður en svo alfullkomnar, enda veltir hann því sjálfin upp hvort sá sem leitar til hans vegna sjálfsvígshugsana sé ekki ávallt haldinn efablöndnum tilfinningum; “Ég geri ráð fyrir að ef viðkomandi hefði engar efablandnar tilfinningar um vilja sinn þá væri hann ekki á skrifstofu minni, né mundi hann skrifa mér, né heldur hringja í mig..”(5) Sjónarmið þetta stangast á við afstöðu The Hemlock Society sem fyrr var greint frá, en þar er lögð áherslu á samráð við lækni hvort svo sem tilfinningamar em blandnar efa eður ei. Óryggiskennd fylgir því að njóta aðstoðar lækna þegar menn svipta sig lífi, þar sem slys og mistök við sjálfsvígstilraunir geta haft ömuriegar afleiðingar í för með sér fyrir líf viðkomandi og aðstandenda hans. Það er því ekki rétt að slá því sem föstu að menn hafi efablandnar tilfinningar þó þeir leiti til læknis í sjálfsmorðshugleiðingum. Hugsanlega era þeir að leita eftir öryggi, að mega takast að svipta sig lífi á öraggan og sársaukalítinn hátt. Tilfellin era vissulega mismunandi og það er eflaust hvorttveggja af öryggisástæðum og vegna tvíbentra tilfinninga sem menn leita til lækna þegar sjálfsvígshugsanir era annarsvegar. 0 HEIMILDIR 1. Time 1991; 19. ágúst: 41. 2. Aurelius M. The Stoic and epicurean philosophers. Random House 1940. 3. Humphrey D. The case for rational suicide. The euthanasia review 1986: 172-3. 4. Devine RE. On choosing death. Suicide, the philo- sophical issues. Peter Owen, London 1980: 138-43. 5. MottoJ.A. The right to suicide: A psychiatrist's view. Suicide, the philosophical issues. PeterOwen, London 1980: 212-19. 34 LÆKNANEMINN 2 1993 46. árg.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.