Læknaneminn - 01.04.1999, Síða 24

vegakort í hanskahólfinu keyrðum við sem leið lá til
Kaupmannahafnar. Ferðin sem átti að taka um fimm
tíma, tók átta, þar sem búið var að breyta öllum vega-
númerum í Danmörku frá því að hið forláta vegakort
var gefið út. Það var ekki laust við að mikil spenna
lægi í loftinu er við renndum inn í borgina þangað
sem leið okkar lá í yndislega íbúð á Frederiksberg,
rétt við miðborg Köben. Okkur hafði verið úthlutað
þrjátíu fermetra herbergi í stórri íbúð hjá sextugri
konu af rússnesku bergi brotnu, Sonju Sarauw FIols-
ey, ásamt norskum skógarketti hennar. Þau buðu okk-
ur velkomin með virktum og sýndu okkur herbergið.
Ég held við hefðum ekki getað orðið heppnari með
herbergið, leigusalana tvo eða staðsetninguna. Allt
var þetta eins og best var á kosið og okkur átti eftir að
líða mjög vel næstu tíu mánuðina.
Eftir þriggja vikna dönskunámskeið hófst loksins
kennslan. Það var svolítið sjokk að korna í fyrsta
skiptið inn í læknaskólann, Panum Institut, eftir tveg-
gja ára veru í Læknagarði. Húsið minnti mig við
fyrstu sýn á stóra flugstöð enda reyndist Panum
Institut vera stærsta byggingin í Köben; og stór var
hún. Kynningarfundurinn átti að vera í stofu 16.4.23,
já er það! Ég þurfti að rölta í tíu mínútur þangað til ég
loksins fann álmu 16, gang 4 og stofu 23. Ég læddist
inn og settist frekar aftarlega, virti fyrir mér mann-
fjöldann og beið eftir kynningunni. Eftir nokkrar
mínútur kom gráhærður karl með sígarettu í munn-
vikinu og bauð okkur velkomin. Upp hófst lesturinn.
Það var svona næstum því tíunda hvert orð sem ég
skildi og um mig hríslaðist kaldur hrollur. Hvað var
ég eiginlega að gera hérna, þetta var tungumálið sem
ég átti eftir að hlusta á næstu mánuðina og ég skildi
sama sem ekki neitt. Það var nú nógu erfitt að læra
læknisfræðina á íslensku, en hvað þá á því hrogna-
máli er danskan er. Það fyndna var að aðeins nokkr-
um vikum síðar var mér hætt að finnast þetta óþægi-
legt. Ég skyldi alls ekki allt, en innihaldinu náði ég
þó. Það sem bjargaði mér var að flestar kennslubæk-
urnar voru á ensku.
Eins og fyrr sagði þá kom skilningurinn nokkuð
fljótt, annað var þó með talmálið. Það var ekki svo
erfitt að panta bjór á kaffíhúsunum eða tala um veðr-
ið við rússnesk ættaða leigusalann hana Sonju, en að
vinna hópverkefni í náminu var mjög erfitt. Ég hugs-
aði á íslensku, las ensku, en þurfti að tjá mig á dön-
sku. Upp frá því komu upp ansi mörg neyðarlega at-
vik, sem þó betur fer var hægt að hlæja að. Krakkarn-
ir tóku mér mjög vel, þótt erfitt reyndist að kynnast
þeim náið, enda var þetta 200 manna bekkur.
Kennslan kom mér mjög á óvart og var að mörgu
leyti ólfk því sem ég átti að venjast frá Islandi. Hún
var frjálslegri og fjölbreyttari og meiri áhersla lögð á
verkefnavinnu og umræður en hér heima. Þó þótti
mér kennslan í patólógíunni sérstaklega góð. Þetta
var tæplega þriggja mánaða kúrs sem fór fram á há-
skólasjúkrahúsi í úthverfi Kaupmannahafnar. Við
vorum í patólógíu allan daginn, þrjá daga vikunnar og
kennslan var að mestu leyti verkleg. I hverjum hópi
voru átta nemendur og einn kennari á hvern hóp. Við
lærðum að fara keifisbundið í gegnum líffæri og
greina á þann hátt sjúkdóma en einnig var kennsla í
smásjárskoðun og síðast en ekki síst fyrirlestrar. I
upphafi var nemendum ráðlagt að finna sér „læse-
makker“ og hjálpa hvorum öðrum gegnum kúrsinn.
Mér leist nú ekkert á þetta. Hér heima var ég vön að
lesa alltaf ein við skrifborðið mitt, eins og flestir gera
og hafði hingað til bjargað mér ágætlega án læsem-
akkers! En þetta hentaði mér mjög vel, því að dansk-
an batnaði til muna við það að hitta makkerinn minn
hana Belindu einu sinni í viku og í leiðinni eignaðist
ég mjög góða vinkonu. Þetta var líka ómetanlegt frá
þeim sjónarhóli að prófið í patólógíu var munnlegt.
Þið getið rétt ímyndað ykkur hvað ég kveið fyrir því
að þurfa að halda einræðu upp úr námsefninu og smá-
sjársýnum í hálftíma á dönsku. Það gekk þó vonum
framar og mér að óvörum var starnið í lágmarki.
Danska er bara ekki svo leiðinlegt mál.
Ekki var þó einungis um skyldukúrsa að ræða því
einnig var hægt að taka valkúrsa á kvöldin, þar sem
boðið var upp á jafn skemmtilega æfingakennslu og
uppsetningu þvagleggja og IV nála, blóðtöku og end-
urlífgun. Þetta reyndist góður undirbúningur fyrir
verklega námið á 4. ári.
Köben var þó ekki einungis nám og aftur nám.
Góður tími gafst til að kynnast menningar- og
skemmtanalífinu sem er með fjölbreyttasta móti. Sem
dæmi má taka þann dag er Danir hlakka einna mest til
á hverju ári, J-dag. Það er dagurinn sem julebryg,
jólabjórinn þeirra Dana, kemur á markað. Nákvæm-
lega á miðnætti streyma Carlsberg-bílarnir um Kaup-
mannahöfn og dreifa ókeypis bjór til allra er vilja á
pöbbum borgarinnar. Jólasveinar, angandi af humli,
koma reikandi með fulla kassa af öli og bjóða lönd-
um sínum og öðrum er þeir finna að smakka. Sjaldan
hef ég séð aðra eins stemmingu í einni borg. Það var
eins og Danir hefðu verið að vinna heimsmeistaratit-
ilinn í knattspyrnu, þvílík var gleðin og fögnuðurinn.
Jólasöngvar kyrjaðir og bjórinn teigaður. Svona
stendur þetta langt fram eftir nóttu, hvort sem daginn
20
LÆKNANEMINN • 1. tbl. 1999, 52. árg.