Úrval - 01.10.1963, Blaðsíða 37

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
49
sig við það. ÞaS var eins og
hann fyndi fyrir því, án þess
aS snerta þaS. Ég stanzaSi oft
og horfSi á hann og undraSist,
hvaS blindur maSur gat gengiS
óhikaS. Stundum gekk hann þó
viS staf.
En ég kynntist Halldóri samt
ekki aS marki fyrr en áriS eft-
ir aS ég fermdist. Þá unnum
viS saman heilt sumar á fisk-
plani. Hann var þá hátt á sex-
tugsaldri. Upp frá því vorum
viS góSir vinir.
Þetta sumar, 1930, var Akur-
gerSi í HafnarfirSi mikil fisk-
verkunarstöS. FyrirtækiS gerSi
lit tvo togara og keypti auk þess
mikinn fisk aS. Á steyptu plan-
inu stóSu fjallháir fiskstaflar
í röSum. Inni í stóru vaskhús-
inu stóSu tugir kvenna viS
þvottakörin og hömuSust viS
fiskþvottinn. Þetta var ákvæSis-
vinna, og mikill handagangur í
öskjunni. Sérstakur vinnuflokk-
ur tók fisk úr stöflunum úti
á planinu handa vaskastúlkunum
en siSan var ekiS aS þeim á
handvögnum. Við Halldór vorum
í vinnuflokknum, sem sá kven-
skörungunum i vaskahúsinu fyr-
ir nægu verkefni.
Þegar ég mætti fyrst til vinnu
þarna, undraSist ég, aS blindur
maSur skyldi vera í þessu starfi.
Ég hafSi aS vísu heyrt um vinnu-
brögS Halldórs á eyrinni þann
áratug, sem hann hafði átt heima
í Hafnarfirði, þegar hér var
komiS sögu. Hann var hlutgeng-
ur niSri í togaralestum, uppi
í salthúsum og kolabingjum, og
lét aldrei sitt eftir liggja. En
hér þurfti aS skilja fisktegund-
ir aS, „sortéra" fiskinn um leiS
og hann var rifinn úr staflanum
og látinn á vogina. Mest var af
þorskinum og hann skyldi fara
á vogina; ufsa, ýsu, keilu og
löngu átti að kasta í sérstakar
hrúgur. Gat blindur maður gert
þetta? Hvernig átti hann að
finna mun á ýsu og' miðlungs-
ufsa, keilu og lítilli löngu, og
það meira að segja meS vettl-
inga á höndunum?
En ég þurfti eklci lengi að
velkjast í vafa um hæfni Hall-
dórs i þessum efnum. Hann
var ekkert seinni en við hin.
Mér varð oft starsýnt á hann,
þegar hann henti ýsu hiklaust
í ýsuhrúguna, og svo litlu seinna
ufsa af sömu stærð í ufsahrúg-
una. Sporðurinn var þó klof-
inn á báðum! Loks gat ég ekki
orða bundizt og spurði liann
hvernig hann færi að þessu.
„Hvað er þetta, drengur,“ svar-
aði hann og liló. „Hefurðu ekki
þreifað um klumbuna á ýsunni?“
Fljótt skyldi ég, að honum féll
ekki vel í geð, að hann stæði
verr að vigi í störfum en þeir
sjáandi. Hann var óbugaður í