Úrval - 01.10.1963, Blaðsíða 40
52
UR VAL
yfir augun, yfirvararskeggið
drúpir niður fyrir munninn;
hann er lotinn og' álútur, eins
og hann stari á jörðina, og
þegar hann gengur, er hann
litlu hærri en ég, sem ekki er
fullvaxinn og aldrei stór. Við
vitum báðir, að þessi heim-
fylgd er uppháf á vinnudegi
hjá mér; verkstjórinn skipar
mér ekki að fylgja honum Iieim
nema hann ætli mér vinnu á
eftir. I rauninni svíður okkur
þetta báðum. Mér leiðist ekki
eyrarvinnan, en hún er mér
engin lífsfróun, aðcins nauð-
syn til að létta undir með fjöl-
skyldu minni i miklum erfið-
leikum. Hann veit þetta lika
vel. Efnalega þarf ég vinnunnar
fremur við en hann. Hann er
enginn þurfalingur. Hann á
meira að segja hús; foreldrar
mínir hafa aldrei eignazt þak
yfir höfuðið.
Þrátt fyrir þetta allt, skil ég
mæta vel, að þessi ganga er
honum þrautaspor. Vinnan er
honum ekki einungis leið til
lífsframfæris og sjálfstæðis, hún
er honum lífið sjálft. Þegiar
myrkrið seig yfir, varð hpnum
Ijóst, að vinnan, iðjusemin, kapp
við verkefni, var honum lífs-
grundvöllurinn. Þetta hef ég
skilið af frásögnum hans og
kynningunni við hann. Því kvíði
ég alltaf kallinu „fylgdu honum
Dóra heim“, þótt ég eigi að
fagna því.
En alltaf þegar við nálguð-
umst grindverkið við hús hans,
sló hann út trompi. Þá lét hann
spaugsyrði fjúka — og hló.
Kímnin og hláturinn, þau voru
lífsförunautar hans, og því var
hann skemmtilegur félagi.
—0—
Halldór Brynjólfsson var fædd-
ur í Vestmannaeyjum 12. janúar
1873, og þar ólst hann upp.
Foreldrar hans voru þau hjónin
Brynjólfur Halldórsson og Jór-
unn Guðmundsdóttir í Vestri-
Norðurgarði, og var hann yngst-
ur af 14 systkinum. ÁrsgamaR
missti hann föður sinn og var
þá tekinn í fóstur af hjónunum
í Gvendarhúsi, Jóni Jónssyni
og Sesselju Jónsdóttur. Ólst hann
upp hjá þeim og var þar í heim-
ili, þar til hann fór sjálfur að
búa.
Á þrettánda ári missti Halldór
sjón á öðru auganu. Farið var
með hann suður til lækna, en
þeir fengu ekkert að gert, og
smátt og smátt missti hann sjón-
ina á hinu auganu, unz glætan
hvarf honum alveg um tvítugt.
Eftir það greindi hann aðeins,
ef ljósi var brugðið upp fyrir
framan hann.
Halldór tók að stunda sjó-