Úrval - 01.10.1963, Blaðsíða 150

162
ÚR VAL
allt út á yztu nöf og háöu þar
einvígi við dauðann sjálfan.
Þetta vakti á einhvern hátt vissa
lotningarlcennd hjá manni. Mér
hafði fundizt sem aðalstjörnur-
nar væru að sumu leyti svo
fjarlægar, vart algerlega mann-
legar verur. Nú voru þær án
farða og leikbúninga. Þær voru
einar sins liðs án hljómlistar
ijósa eða truflandi áhorfenda.
Og nú sá ég áreynslusvipinn á
andliti þeirra, er þær reyndu
nýtt fimleikabragð, örlítinn ótta-
glampa i augum þeirra, þegar
það lá við, að þeim mistækist.
Þegar Wallenda-loftfimleika-
fjölskyldan byrjaði að klifra
upp til hinna strengdu stálvíra,
sem voru efst uppi undir rjáfri,
tók ég eftir þvi, að einkennis-
klæddir tækjamenn hugðu vel að
hverjum hæl og hverjum hnút.
Og þessir tækjamenn fengu nýja
þýðingu í augum mínum, joegar
loftfimleikamennirnir tóku að
dansa uppi í þessari svimandi
hæð, því að mér varð nú hugs-
að til þess að mér hafði verið
sagt, að oft hefðu slikir fim-
leikamenn hrapað vegna þess
eins, að vírarnir og tækin voru
ekki i fullkomnu lagi.
John Murray Anderson reif
mig upp úr þessum hugleiðing-
um mínum, þegar hann birtist
með hljóðnema i hendi og byrj-
aði að skipa fyrir. Byggingin
varð ekki lengur furðuleg í aug-
um mínum, eftir að hann hafði
sýnt okkur, að inngöngu- og út-
göngudyrnar samsvöruðu alger-
lega dyrunum i æfingatjaldinu
suður í Sarasota. Hann sagði,
að við værum öll heimsk og löt
og' gætum alls ekki haft í'rum-
sýningu eftir þrjá daga. Að lok-
um sendi hann okkur til mát-
unar hjá saumakonum og sagði
að við mættum eiga von á öllu
illu, ef við mættum ekki stund-
vislega kl. 9 næsta morgun til
umfangsmikilla æfinga.
Þegar við komum í sauma-
stofurnar, var sem við værum
stödd í ævintýri úr Þúsund og
einni nótt. Alls staðar voru stúlk-
ur, klæddar, lítt klæddar og
næstum naktar. Innan um þess-
ar leggjalöngu dansmeyjar og
smástjörnur olckar voru trúðar
og dverg'ar. Andlit þeirra virt-
ust svo nakin án farða, augun
dapurleg yfir broshrukkum, sem
myndazt höfðu á andlilum
þeirra, djúpu hrukkunefci, er
liktist grímu. Alls staðar kváðu
við hróp og köll og skammir.
Rödd Barbette yfirgnæfði þó
alit saman. Hann æddi um með
risavaxin skæri i hendi,. Ég
reyndi að gera eins litið úr
mér og frekast var unnt. Hann
sá þó, þegar ég var að máta
kaðlahaldarabúninginn, dæsti
vonleysislega, þegar hann kom