Úrval - 01.10.1963, Blaðsíða 153

FJÖLLEIKAIIÚSLÍF
165
nieð eyrunum. Einstaka sinnum
reyndu þeir gervisprengjur, og
hávaðinn í þeim gerði dýrin
alveg óð.
Búningastúlkan rétti mér
svarta hárkollu, þegar ég var
komin í klæði Kleopötru fyrir
opnunaratriðið. Ég starði skelf-
ingu lostin á bendu af svörtum
slöngufléttum. „Þetta lítur út
eins og gólfkústur,“ lirópaði ég.
„Og ég, sem var ráðin vegna
síða, ljósa hársins,“ bætti ég
við biturlega.
Allt virtist ganga á afturfót-
Unum í fyrstu. Rennilásar fest-
Ust, brunabill trúðanna vildi
ekki fara i gang', og Rut varð
að ýta honum inn á svæðið.
Eu skrautgangan og „Sumar-
leyfis“-skrautsýningin hlaut
geysilegt lófatak að launum.
Stúlkunum gekk vel að snúast
í kaðlinum. Þó urðu tvær þeirra
veikar og tókst með naumind-
um að klöngrast niður. Þær
voru sægrænar í framan. Smá-
stjörnurnar voru svo glæsilegar
i nautabanabúningnum, að ég
fann til aukins stolts. Ég var
farin að titra af æsingu, þegar
kynnirinn tilkvnnti, að nú
myndi fílaballettinn hefjast.
Við dönsuðum í bláa saginu
umvafðar bláum kastljósum,
líkt og brúður, sem skyndilega
hafa fengið líf. Það var furðu-
legt, að nú var ég alls óhrædd.
Það er erfitt að vera hrædd
við fíl, þegar hann lítur allt
í einu út eins og feit kvenfélags-
kona, klædd eftir nýjustu tízku,
en slík lýsing á einmitt við
Ginny. Hún var í bleiku ballet-
pilsi með risavaxna bleika
slaufu fyrir ofan vinstra eyrað.
Það rumdi í henni í lok hvers
atriðis, og þetta gekk allt svo
vel, að Dooley starði upp til
min fullur undrunar.
„Að tjaldabaki“ jókst æsingin
og ringulreiðin sífellt. Hestar
og reiðmenn runnu niður hall-
ann. Nokkrir hundar gátu losað
ólarnar af sér og þutu strax
að löppum fílanna og pissuðu
utan í þær. Örg smástjarna sló
saumakonu nokkra utan undir,
þegar hún sagði, að mjaðmir
smástjörnunnar væru of breið-
ar fyrir búninginn. En við gát-
um heyrt lófatakið yfirgnæfa
rifrildið og ringulreiðina í lok
hvers atriðis, og það hafði slík
örvandi áhrif á okkur, að það
líktist sem næst ölvun.
Þegar komið var að lokaatrið-
inu, var ég orðin stútfull af
sjálfstrausti. Ég þrammaði upp
að hallanum, þar sem Geirþrúð-
ur beið, kastaði til sínum
heimska haus og var að reyna
að finna upp einhver ný hrekkja-
brögð. „Geirþrúður,“ sagði ég
og leit beint í augu henni, „þú
ætlar ekki að breyta lokaatrið-