Úrval - 01.10.1963, Blaðsíða 152
164
ÚRVAL
ri skrúðgöngu. Síðan hlupu
þrjár af stúlkunum fram úr
skrúðgöngunni, en á eftir þeim
fylgdu þeir Papa, Dáviso og
Mougador. Þeir héldu allir á
mjóum svipum og teymdu hesta.
Þeir gengu hver um sig inn í
miðju hringanna á svæðinu,
slepptu hestunum og létu þá
hlaupa hvern hringinn af öðr-
um. Stúlkurnar stóðu tilbúnar
augnablik. Síðan stukku þær
léttilega á bak i einu stökki og
sátu líkt og í söðli með kross-
lagða fætur. Síðan byrjuðu þær
á hestaballet sinum. Allar hreyf-
ingar þeirra voru eðlilegar og
að þvi er virtist fyrirhafnar-
lausar, jafnvel þegar þær steyptu
sér kollhnis í gegnum gjarðir
á hestbaki.
Síðan byrjaði aðalsýningar-
atriðið. Grár, geysistór hestur
kom þjótandi inn á svæðið, en
á eftir honum komu 8 fjölskyldu-
meðlimir. Lucio kom siðastur,
og var hann klæddur sem flæk-
ingur. H,in risavaxna skepna
virtist fljúga kringum fjölskyld-
una, og Cristiani-fjölskyldan
virtist fljúga með honum. Fyrst
stökk einn á bak, síðan annar
fyrir aftan hann, og þannig
koll af kolli, þangað til þau
voru öll komin á bak, en Lucio
húkti aftast, hélt sér dauða-
haldi í taglið og hagaði sér
sem trúður.
Það var auðskiljanlegt, hvers
vegna atriði þeirra vakti alltaf
mestan fögnuð ár eftir ár. Sér-
hver hreyfing þeirra og sér-
hvert svipbrigði var leikrænt
í hæsta máta, og nú klöppuðu
tækjamennirnir og hitt lista-
fólkið ])eim jafnvel lof í lófa,
en venjulega horfði fólk þetta
á atriðin í fýlulegri þögn án
þess að sýna minnstu hrifningu.
Paraito kom auga á mig og dró
annað augað í pung, þegar þau
héldu út af svæðinu, en ég hélt
til æfinga ásamt öðrum.
Frumsýningarkvöldið voru
þrengslin slík i þröngu göng-
unum, sem lágu að inngöngu-
dyrum sýningarsvæðisins, að
það var næstum ekki hægt að
hreyfa sig. Þar ægði öllu saman,
sýningarfólki, vögnum, opnum
og lokuðum, dýrum villtum og
tömdum. Saumakonur, sem
héldu á geysivíðum pilsum,
börðust um olnbogarými við
taugaóstyrka loftfimleikamenn,
sem voru að æfa sig í að standa
á höfði. Massimilliano Trussi,
frægasti „kastari" heims, kastaði
logandi blysum æðislega yfir
höfðuin okkar og greip þau á
lofti, án þess að nokkurt lát
yrði á. Trúðarnir prófuðu
„brandara“ sína og hrekkja-
brögð, kveiktu i nefum, létu
hvern annan missa buxurmr
niður á hæla og sprautuðu vatni