Úrval - 01.11.1973, Blaðsíða 18

16
ÚRVAL
einarðlega sömu spurningar og svo
margir aðrir af vinum okkar:
„Halló, frú, hvernig stendur á því,
að þið flytjið í þessa glæpagötu?"
Og svarið var auðvelt. Maðurinn
minn var frá Englandi og hafði allt-
af búið í einbýlishúsi, og ég var upp
alin á Manhattan og fyrir mér var
útborg sama og einangrun. Svo svar
ið varð: „Einbýlishús í borg.“
Við hittum fulltrúa hjá fasteigna-
sala, sem hafði á boðstólum „brún-
steins“ hús í endurbyggðum borg-
arhluta.
Það var svo mjótt, að ekki tók
því að ryðja því burtu eða breyta
því og þess vegna hafði það stofur
í stíl Viktoríutímabilsins með parket
gólfum, arineldstæðum og öllum
þess hverfandi yndisleika. Og ekki
var verðið til hindrunar aðeins 17
þúsund dalir.
Það eru um 1.4 milljónir króna.
Þegar ég útskýrði þetta eftir beztu
getu fyrir Lúi litla, kinnkaði hann
kolli klókur í bragði og sagði:
Veiztu að stóri bróðir, hann Kalli
kallar ykkur „brjálæðingana."
BLÓMABARDAGI
Þegar varmi vorsins varð að sum
ar hita, urðum við stundum alveg
sammála þessum Kalla.
Óaldarflokkarnir tveir voru á
ferli bak við húsið að nóttunni og
skutu iitlum kúluskotum hver að
öðrum til að ógna — eða það töld-
um við víst.
En svo fannst lík drengs úr öðr-
um bófaflokknum uppi á þaki við
veginn. Og eitt kvöldið þegar við
komum heim, voru splunkuný kúlna
göt á framglugganum. Samt gæti
okkur skjátlazt, en við töldum það
ekki okkur ætlað.
Svo urðum við róleg og héldum á-
fram að laga í kringum okkur, lifð-
um að mestu leyti á pylsum svo að
við gætum borgað reikningana til
drykkjusjúklingsins okkar, sem var
önnur hönd við allt, sem gera þurfti.
Og nú vorum við að koma upp
blómapottum úr múrsteinum með-
fram tröðinni.
Drengirnir, sem söfnuðust saman
og horfðu á, veðjuðu sín á milli um
til hvers þetta ætti að vera. Clar-
ence foringi litlu svertingjastrák-
anna hélt að þetta væru einhvers
konar ruslafötur.
Og næsta föstudagsmorgun kom
vörubíll garðyrkjumannsins og pott
arnir okkar voru fylltir af fyrirtaks
gróðurmold alsettri björtum og
brosandi röðum, begonium, geron-
ium og enskri bergfléttu.
Maðurinn minn lýsti því nú yfir,
að múrsteinshúsið okkar, „brún-
steinninn" væri nú loks orðið hús —
heimili.
En þegar ég kom heim þetta kvöld
var auð gróðurmoldin og aðeins fá-
ein krónublöð af blómum eftir. Ég
hljóp inn í húsið í dauðans ofboði,
miklu æstari yfir blómahvarfinu en
kúlnagötunum í gluggarúðunni.
Þessu var að minnsta kosti að okkur
stefnt. Það fólst í þessu eins og sagt
væri: „Burt með ykkur. Hér hafið
þið ekkert að gera.
Stuttu síðar hringdi dyrabjallan.
Carlos Gomez níu ára gamall bróðir
Lui litla og foringi vngri krakk-
anna frá Puerto Rico stóð á þrösk-
uldinum.