Úrval - 01.11.1973, Qupperneq 43

ÓGNARSTUND VIÐ SHOSHONE-ÁNA
41
Hún hafði lent á ísbretti, glerhálli
ísingu á veginum sem erfitt var að
koma auga á. Hún missti stjórn á
bílnum. Ben vaknaði þegar bíllinn
rann eins og blaut sápa frá einni
akreininni, á tveggja akreina
brautinni, til hinnar. Hann greip
stýrið. Bíllinn þeyttist í áttina að
ánni sem lá nú samsíða veginum.
Ben kallaði, „við hendumst ofaní.“
Hann beygði sig til að skýla Sally.
Phyllis hugsaði með sér, „hvað er
'ég að gera börnunum?" Bíllinn
hentist niður árbakkann, rakst á
klett, snerist við í loftinu og kom
niður á þakið, í miðri 30 feta breiðri
ánni.
Phyllis rankaði við sér á höndum
og hnjám. Vatnið streymdi inn og
var að fylla bílinn, börnin hljóðuðu.
Ekkert heyrðist frá Ben. Phyllis
hristi örvæntingarfull hurðarhúninn
en hurðin hreyfðist ekki. „Ben,“
hrópaði hún, „við verðum að kom-
ast út.“ Vatnið hækkaði. Börnin
héldu áfram að hljóða. Aftur kippti
hún í húninn. „Svona má það ekki
enda.“ Hún dró að sér andann og
réðst að gluggahúninum. Glugginn
opnaðist, að hluta og henni tókst að
troða sér í gegnum rifuna. Hún reif
sig á fætur í vatninu og tók andköf
í köldu loftinu.
„HVAR ERU BÖRNIN?"
Ben sem hafði misst meðvitund
stutta stund, er bíllinn lenti á klett
inum, hevrði ógreinilega köll Phyil-
isar. Hann gleypti vatn og vissi að
hann var að drukkna. “Eg er að
deyja. Fjölskylda mín hlýtur að
vera að farast. Þessu er lokið. Hvers
vegna?“ Hann gafst upp og sætti
sig við dauðann. Þá heyrði hann
barn hljóða. Börnin hans þörfnuð-
ust hjálpar og hann varð að gera
eitthvað. Með Sally undir handlegg
sér velti hann sér yfir að aftursæt
inu. Hann fann fyrir litlum líköm-
um. Allt í einu stóð munnur hans
upp úr vatninu. Hann hóstaði og
sogaði að sér loftið. Hendur gripu
um andlit hans og toguðu í hárið.
Það var niðamyrkur. Sally hljóðaði
við eyra hans. Augnablik komst eng
in önnur hugsun að en „ég get and-
að. Við erum á lífi“. Einhvern veg-
inn hafði vatnið ekki fyllt þetta
eina horn. Þá laust hugsun niður,
„Phyllis er ekki hérna.“ „Kristin,"
sagði hann „réttu mér hendurnar
þínar. Taktu nú Sally. Haltu höfði
hennar fyrir ofan vatnið. Ég ætla
okkur út.“ Jack stundi, ,.ég get ekki
staðið upp pabbi. Mér er svo kalt.
Ég vil setjast niður.“ „Þú mátt ekki
setjast, Jack, þú drukknar. Karol,
gríptu í Jack. Láttu hann ekki seti-
ast.“ Hann lét sig síga niður í vatn-
ið og þreifaði fyrir sér í átt að fram
hlutanum. Hendur hans fundu fyrir
einhverju mjúku og hreyfingar-
lausu, milli stýrisins og bremsupet-
alans. Hann togaði, en það losnaði
ekki. „Þetta er Phyllis. Hún er dá-
in.“ Hann fann sting í hjartanu.
(Það sem hann hélt að væri líkami
Phyllisar var í rauninni stór púði).
..Ég verð að yfirgefa hana, ég verð
að bjarga börnunum.“ Hann tók
nokkur andköf, stakk sér í vatnið,
þreyfaði fyrir sér og losaði læsing-
artappann á afturhurðinni. Hann
sneri húninum og þrýsti á hurðina
með öxlinni. Hún gaf eftir. Hann